«Ενός κακού μύρια έπονται»

  (Φωνές υπέρ της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας!)

 Του κ. Μιχαήλ Βασ. Γαλενιανού, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας

Πρόσφατα έκανε τον γύρo του κόσμου η ακόλουθη είδηση: Επίσημη πρόταση για τη νομιμοποίηση της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας κατέθεσε η νεολαία του σουηδικού φιλελεύθερου κόμματος, επισημαίνοντας ότι, επειδή αυτές οι πρακτικές «θεωρούνται από το ευρύ κοινό ως ασυνήθιστες και αηδιαστικές» αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και παράνομες.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, η νεολαία του κόμματος Folkpartiet Liberalerna (FP) ζητά συγκεκριμένα τη νομιμοποίηση του συναινετικού σεξ ανάμεσα σε δύο αδέλφια, με την προϋπόθεση ότι είναι άνω των 15 ετών και επίσης τη νομιμοποίηση του σεξ με νεκρό, εφόσον υπάρχει γραπτή συγκατάθεση του ατόμου που απεβίωσε (Πηγή: http://www.protothema.gr/world/article/555506/ti-nomimopoiisi-tis-nekrofilias-kai-tis-aimomixias-zita-i-neolaia-ton-fileleutheron-sti-souidia/).
Η είδηση αυτή προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσεις ακόμα και μεταξύ των στελεχών του ίδιου του φιλελεύθερου κόμματος της Σουηδίας. Ένας πρώην βουλευτής του συγκεκριμένου κόμματος χαρακτήρισε τους υποστηρικτές της πρότασης «βλάκες» («βλαμμένους», κατ’ άλλη μετάφραση), οι οποίοι θέλουν μόνο να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας και όχι να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Ας δούμε όμως με ποιό σκεπτικό ζητείται η νομιμοποίηση της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας. Η εκπρόσωπος της νεολαίας των φιλελεύθερων Cecilia Johnsson είπε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα Aftonbladet: «Ως νέοι άνθρωποι έχουμε χρέος να ανοίξουμε το μυαλό μας. Κατανοώ ότι η νεκροφιλία και η αιμομιξία θεωρούνται ασυνήθιστες και αηδιαστικές πρακτικές από το ευρύ κοινό, όμως η νομοθεσία δεν μπορεί να βασίζεται στο τι είναι αηδιαστικό και τι όχι». Ειδικά για τη νεκροφιλία δήλωσε ότι «πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε οι ίδιοι τι θα συμβεί στο κορμί μας όταν πεθάνουμε. Είτε θες να δωρίσεις τη σορό σου σε ένα μουσείο η στην επιστήμη η να την κληροδοτήσεις σε κάποιον, για να κάνει σεξ μαζί της, δεν πρέπει να υπάρχει πρόβλημα».
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν η νεολαία των φιλελεύθερων στη Σουηδία σοβαρολογεί η αστειεύεται. Το θέμα είναι ότι η νομιμοποίηση άλλων σεξουαλικών διαστροφών έχει δώσει έρεισμα σε τέτοιου είδους επιχειρήματα. Με τι κριτήρια, αλήθεια, θα μπορούσε μία πολιτεία να αμφισβητήσει την «ορθότητα» αυτών των επιχειρημάτων, όταν με τα ίδια η παρόμοια επιχειρήματα έχει νομιμοποιήσει την ομοφυλοφιλία;
Ας θυμηθούμε με τι επιχειρήματα θεσπίστηκε πριν λίγους μήνες στη Χώρα μας το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Είπαν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι υπαρκτό και δεν πρέπει να το παραβλέπουμε αυτό. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις άλλες σεξουαλικές παρεκκλίσεις. Είπαν επίσης ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι κι αυτοί παιδιά του Θεού. Αλλά, αν είναι οι ομοφυλόφιλοι παιδιά του Θεού, δεν είναι και οι νεκρόφιλοι και οι αιμομίκτες; Είπαν ακόμα ότι το τι κάνει καθένας στο κρεβάτι του είναι δικό του θέμα και δεν θα πρέπει να στερείται νομικών δικαιωμάτων, εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων. Ουσιαστικά το ίδιο δεν λένε και τούτοι (οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης νεκροφιλίας και αιμομιξίας);
Θα αντέτεινε ενδεχομένως κάποιος ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί μικρότερη παρέκκλιση και δεν πρέπει να κατακρίνεται όπως άλλες, ακραίες. (Με αυτό το σκεπτικό εξάλλου οι υποστηρικτές του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια αντέδρασαν έντονα στη Βουλή των Ελλήνων, όταν κάποιοι τους ρώτησαν τι θα κάνουν, αν αύριο ζητήσουν νομιμοποίηση και οι κτηνοβάτες). Στέκει όμως κάτι τέτοιο;
Ας υποθέσουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι, υπερασπιζόμενοι τη δική τους παρέκκλιση έναντι της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας, υποστήριζαν ότι οι ίδιοι δεν πάνε με νεκρούς ούτε με συγγενείς εξ αίματος, από τη συνουσία με τους οποίους γεννιούνται αιμο(ρρο)φιλικά παιδιά. Δεν θα μπορούσαν άνετα οι ετεροφυλόφιλοι νεκρόφιλοι να τους απαντήσουν ότι «εμείς τουλάχιστον πάμε με άτομα του άλλου φύλου και όχι του ίδιου»; Οι ετεροφυλόφιλοι αιμομίκτες πάλι δεν θα μπορούσαν να τους απαντήσουν ότι «από εμάς μπορεί να γεννιούνται αιμο(ρρο)φιλικά παιδιά, αλλά από εσάς δεν γεννιούνται καθόλου κι όμως έχετε και την απαίτηση να υιοθετείτε παιδιά»;
Η ευνοϊκή μεταχείριση λοιπόν μιας διαστροφής με βάση τη σύγκρισή της προς άλλες είναι επισφαλής. Από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα της νομιμοποίησης για μία σεξουαλική παρέκκλιση, επόμενο είναι να θέλουν και οι άλλες να διαβούν από αυτή την πόρτα. Άλλωστε ήδη ακούγονται φωνές στην Ευρώπη υπέρ της νομιμοποίησης της παιδεραστίας, της κτηνοβασίας και άλλων διαστροφών, όπως είναι αυτές της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας, για τις οποίες κάνουμε λόγο εδώ.
Το να επικαλεσθούν πάλι οι ομοφυλόφιλοι ότι είναι αριθμητικά περισσότεροι από τους νεκρόφιλους η τους αιμομίκτες και για τον λόγο αυτό δικαιούνται κάτι παραπάνω από εκείνους, θα αναιρούσε το βασικό τους επιχείρημα έναντι των ετεροφυλόφιλων. Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν (και ως ένα βαθμό έχουν καταφέρει) να έχουν ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους με βάση το σκεπτικό ότι οι μειονότητες δεν πρέπει να αδικούνται έναντι της πλειονότητας. Αν με το ίδιο σκεπτικό οι νεκρόφιλοι και οι αιμομίκτες ζητήσουν (όπως ήδη ζητούν κάποιοι στη Σουηδία) ανάλογα δικαιώματα από την πολιτεία, για ποιόν λόγο να τους τα αρνηθεί εκείνη, εφόσον τα έχει παραχωρήσει στους άλλους; Αν είναι συνεπής στη γραμμή που ακολουθεί, θα πρέπει να τους τα δώσει.
Όλα αυτά φυσικά απορρέουν από την παραθεώρηση της διάκρισης μεταξύ του «κατά φύσιν» και του «παρά φύσιν». Μόνο με βάση αυτή τη διάκριση θα μπορούσε αιτιολογημένα η πολιτεία να αποκλείσει τη νομιμοποίηση της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας, υπό την προϋπόθεση ασφαλώς ότι θα την είχε αποκλείσει γενικά για οποιαδήποτε σεξουαλική παρέκκλιση, ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένη είναι η κατά πόσο θεωρείται μικρή η μεγάλη.
Στην εποχή μας βέβαια γίνεται μεγάλη προπαγάνδα για την άμβλυνση της διαφοράς του «παρά φύσιν» από το «κατά φύσιν», ωστόσο το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι δεν το ορίζει κατ᾽ ουσία μία νομοθετική πλειοψηφία, αλλά οι ίδιοι οι νόμοι της φύσης. Από τη στιγμή όμως που παραθεωρείται αυτή η διάκριση δεν υπάρχει ένα ασφαλές κριτήριο για το ποιά σεξουαλική συμπεριφορά πρέπει να νομιμοποιείται και ποιά όχι. Κατά συνέπεια, εφόσον έχει νομιμοποιηθεί μία παρεκκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά, δεν δικαιολογείται να μη συμβεί το ίδιο και με άλλες.
Το τι θα μπορούσε ωστόσο να συμβεί σε μία κοινωνία, στην οποία θα νομιμοποιούνταν όλες η σχεδόν όλες οι σεξουαλικές διαστροφές είναι ίσως περιττό να περιγραφεί εδώ. Ενδεικτικά θα λέγαμε ότι, αν οι υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας χαρακτηρίζουν σήμερα «ομοφοβικούς» όσους την αποδοκιμάζουν, τι θα εμποδίσει αύριο να ονομάζεται «αιμομικτοφοβικός» όποιος καταφέρεται εναντίον της αιμομιξίας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε κάποιο σχόλιο με αφορμή την εν λόγω είδηση;
Αυτά όμως δεν φαίνεται να τα σκέφτηκαν όσοι ελαφρά τη καρδία ψήφισαν (σε Ελλάδα και εξωτερικό) υπέρ της νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας για λόγους ψηφοθηρίας η οποιασδήποτε άλλης χρησιμοθηρίας. Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και «ενός κακού μύρια έπονται»…
Η αποτροπή των κακών που έπονται θα μπορούσε να επιτευχθεί όχι με την επιλεκτική νομιμοποίηση της μιας η της άλλης σεξουαλικής παρέκκλισης, κάτι που δημιουργεί θέμα μεροληψίας, άνισης μεταχείρισης και αδικαιολόγητων διακρίσεων, αλλά με την άρση της νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας, η οποιασδήποτε άλλης σεξουαλικής παρέκκλισης έχει κατά τον ένα η τον άλλο τρόπο νομιμοποιηθεί, και τη μη νομιμοποίηση όλων γενικά των σεξουαλικών διαστροφών. 

Η διατήρηση έστω και μιας εξαίρεσης καθιστά την έλευση των «μυρίων» κακών αναπόφευκτη.