Θέμα παιδείας ή εφαρμογής του νόμου;

 Η μεγαλύτερη ανοησία που ακούγεται καθημερινά από αμπελοφιλοσοφούντες συνέλληνες, όταν συζητιέται για παράδειγμα το φαινόμενο της πιο βρώμικης χώρας της Ευρώπης δηλαδή της Ελλαδάρας μας είναι η φράση: «Είναι θέμα παιδείας».

   Και αυτός που το λέει συνήθως, λίγο αργότερα πετάει το πλαστικό μπουκάλι του νερού που πίνει στο πεζοδρόμιο (γιατί δεν του το είπε ο δάσκαλος όταν πήγαινε στο σχολείο).

   Σε αυτή την ανοησία πάντα απαντούσα ρωτώντας.

   Θα μου εξηγήσει κάποιος πως ένας Έλληνας που όλα εδώ τα πετά κάτω, όταν βρεθεί στην Γερμανία ή αλλού δεν πετά κάτω ούτε χαρτάκι τσίχλας; Δεν είχε παιδεία εδώ και την απέκτησε όταν πέρασε τα σύνορα;

  Θα μου εξηγήσει κάποιος πως ένας ξένος που τίποτα δεν πετά στην πατρίδα του, όταν βρεθεί στην Ελλάδα τα πετά όλα κάτω; Είχε παιδεία στην Γερμανία και την έχασε όταν έφτασε στην Ελλάδα;

   Όχι φίλοι μου μόνο η εφαρμογή του νόμου ή όχι μετρά. 

  Ιδού η απόδειξη. Τον τελευταίο καιρό η τροχαία κάνει μπλόκα στους δρόμους με αλκοτέστ, έλεγχο ζώνης κλπ με βαρύτατα πρόστιμα στους παραβάτες.

   Ήδη όσοι γίνονται γνώστες τέτοιων περιστατικών με «θύματα» φίλους τους ή τους ίδιους, αποκτούν ξαφνικά την παιδεία που δεν είχαν 40 χρόνια οδηγοί.

   Δεν τολμούν να αγγίξουν κρασί όταν πρόκειται να οδηγήσουν, δεν τολμούν να ξεκινήσουν μη φορώντας ζώνη ασφαλείας.

   Μια μικρή επέκταση εφαρμογής του νόμου χρειάζεται για να ξεβρωμίσει ως δια μαγείας όλη η Ελλάδα!

   Μετατροπή τώρα όλων των οδοκαθαριστών σε δημοτικούς αστυνομικούς! Η αρμοδιότητα αυτή να δοθεί και στην τροχαία και τις αστυνομικές αρχές!

   Ένα πέταμα χαρτοπετσέτας να κοστίζει 100 ευρώ και να δεις πως σε λίγες ώρες θα ξεβρωμίσει όλη η Ελλάδα!

   Δεν πάει άλλο αδέλφια το φαινόμενο που μας κάνει την ντροπή της Ευρώπης και όχι μόνο.

    Σε λίγο χρόνο αυτό θα γίνει συνήθεια και δεν θα χρειάζονται οι οδοκαθαριστές – αστυνομικοί, όπως σε όλη την Ευρώπη.

   Ποιος δεν νιώθει την απόλυτη αηδία, όταν σταματά σε πάρκινγκ όλων των Εθνικών Οδών, ως θεατής όχι της απαιδείας αλλά της απαξίας των νόμων;

   Ποιος δεν νιώθει την απόλυτη αηδία, όταν ως λουόμενος στην θάλασσα δέχεται σακούλες σκουπιδιών και σκουπίδια στο πρόσωπο; Είναι τα σκουπίδια που εμείς πετάμε στους δρόμους και τους χειμάρρους και η θεία φύση τα στέλνει στην θάλασσα. Είναι αυτό που λέμε «όποιος κατουρά στην θάλασσα στο αλάτι θα το βρει».

   Είναι η τελευταία ευκαιρία επιβολής του σεβασμού στην χώρα, τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο!

Χαίρεστε - Γιάννης Σιτές