ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙΔΑ…

( Ποίημα αλιευθέν από την μηνιαία εφημερίδα ΑΡΚΑΔΙΚΑ ΝΕΑ)

Είδα τη λάσπη με το ψέμα αγκαλιά

ν’ ανηφορίζουν την οδό αναλγησίας

είδα τα τρένα με τα λόγια τα παχιά

να σταματάνε στο σταθμό υποκρισίας.

Είδα κλεισμένη τη διαφάνεια σε κελί

και τους παράνομους ασύδοτους κι ωραίους

το κάθε σπίτι σφαλισμένη φυλακή

μη κι αποτρέψουν κάθε είδους αρουραίους.

Είδα στης Θέμιδος τον ιερό Ναό

μπαταρισμένο το ζυγό δικαιοσύνης

άγιες αξίες καρφωμένες στο σταυρό

και νόμους πρόκλησης, βολής, παραφροσύνης.

Είδα τη φύση οργισμένη να ξεσπά

τα δόλια σχέδια των ανθρώπων να χλευάζει

και σ’ όποιον κόντρα την πηγαίνει και τολμά

τότε του δείχνει πως αυτή, τη γη εξουσιάζει.

Είδα ανεύθυνους, φτηνούς δημαγωγούς

πόστα με άσχετους ηνία να κρατάνε

άναρχες πόλεις δίχως σχέδιο και φραγμούς

φονιάδες ρέματα τα πάντα να ρουφάνε.

Ξεθωριασμένες είδα άμαξες παλιές

με υποσχέσεις και διλήμματα γεμάτες

είδα να παίζονται παιχνίδια-αρμαθιές

πάνω στον όλεθρο, στη φρίκη και στις στάχτες.

Είδα καράβια-σαπιοκάραβα γερτά

έρμες ψυχές στ’ αμπάρια τους να κουβαλάνε

ξεριζωμένους νέους, γέρους και παιδιά

σ’ άλλες πατρίδες άξενες να τριγυρνάνε.

Είδα του τρόμου τα φτερά τα παγερά

πόλεις ολόκληρες με φόβο να σκεπάζουν

είδα αθώους σαν αρνιά πασχαλινά

για ποια γιορτή, για ποιο Θεό να τους σφαγιάζουν;

Τον εικοστό-πρώτο αιώνα δυστυχώς

αυτά που είδα κι όσα οίδα με τρομάζουν

μέρα τη μέρα όλο και πιο λίγο φως!

Μαύρες αράχνες απ’ το χτες τη γη σκεπάζουν.

(μη για σελίδες μελανές προϊδεάζουν;)

Είδα και σένανε λαέ να ξενυχτάς

στο χαζοκούτι διαρκώς να παίρνεις μάτι

και λίγο – λίγο άθελά σου να ρουφάς

τον εθισμό με το ποτό του Μιθριδάτη.

                  Είδα και οίδα το παρόν, το παρελθόν…

Της ανοχής κρασί  κερνώ τον εαυτό μου

και αν το αύριο, του χτες θα ’ναι καρμπόν,

είναι το φταίξιμο δικό σου και δικό μου!

  

                                                   Αθανάσιος  Σπυρόπουλος
                                                        (Μαθηματικός)