Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ
που με απήγαγε, με χτύπησε και πυροβόλησε την οικογένεια μου.
Ήταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς,
ο γείτονας, που πήρε μια στολή και στην συνέχεια πίστεψε ότι είναι η κυρίαρχη
φυλή....
(Κάρελ Στοικα, επιζήσασα του
Άουσβιτς)
Ένας διοικητής ναζιστικού στρατοπέδου
συγκέντρωσης είχε πει στη δίκη του ότι μπορούσε μέσα σε μια μέρα να
"ξαποστείλει" έως και 10 χιλιάδες κρατούμενους με συνοδεία μόλις ενός
φρουρού.
Όταν τον ρώτησε έκπληκτος ένας από τους
δικαστές αν οι κρατούμενοι ήξεραν που πήγαιναν, ο ναζί απάντησε "και
βέβαια ήξεραν, μιας και η λειτουργία των κρεματορίων είχε πνίξει το στρατόπεδο
με μια μόνιμη αιθαλομίχλη που γέμιζε τα πάντα με τη μυρωδιά των πτωμάτων".
Η δήλωση αυτή προκάλεσε την εύλογη απορία
ενός άλλου δικαστή που ρώτησε τον κατηγορούμενο: τι ήταν εκείνο που τους
κρατούσε και δεν έπαιρναν το ρίσκο να επιτεθούν στους φρουρούς και να
δραπετεύσουν?
Ο ναζί απάντησε με πολύ φυσιολογικό τρόπο ότι
οι κρατούμενοι δεν είχαν κανενός είδους οργάνωση, αλληλεγγύη και συνοχή, δεν
ενδιαφερόταν ο ένας για τον άλλο, ενώ "είχαμε" ανάμεσά τους κι
εκείνους που τους έλεγαν διαρκώς ότι αν κάτσουν ήσυχα μπορεί και να γλυτώσουν,
ότι ίσως να μην είναι στην επόμενη "φουρνιά".
Κι ο ναζί χαμογελώντας είπε στους έκπληκτους
δικαστές του, ότι ακόμη και στην ουρά για τους θαλάμους αερίων, υπήρχαν πολλοί
που πίστευαν ότι κάτι θα γίνει και τελικά θα επιβιώσουν.
Όσοι πιστεύουν ότι κάποιος άλλος θα
επαναστατήσει και θα υπερασπιστεί τις ζωές τους για αυτούς, περιμένουν τον από
μηχανής θεό, παραιτούνται με το "δε γίνεται τίποτε" ή προχωρούν
ανενόχλητοι με το "δουλίτσα να υπάρχει" , το ίδιο τέλος θα βρουν.
ΠΗΓΗ
