Τριώδιον: προετοιμασία για το Πάσχα

 

Ο ορισμός του πραγματικού Χριστιανού και Έλληνα

 

ΠΗΓΗ

Η παρουσία του Θεού στο σύμπαν

 

Εδώ θα βρείτε πολλές ομιλίες του πατρός Επιφανίου Χατζηγιάγκου.

Ο πατήρ Επιφάνιος είναι φυσικός και αρχιμανδρίτης στην Φλώρινα, πνευματικό παιδί του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη.

Ήταν ο φοιτητής φαινόμενο με βαθμούς σε όλα τα μαθήματα 9 ή 10. Ο καλύτερος της γεννιάς εισόδου στο Φυσικό του πανεπιστημίου Αθηνών το 1974.

Εγκεφαλικός "θάνατος"; βιοηθικιστές της εκκλησίας τι λέτε;;;

 

Καλή χρονιά .. και Πνευματική υγεία σε όλους μας!

Να τα πούμε; Χριστός Ετέχθη!

 

Καλά Χριστούγεννα _ μας εύχεται ο μπάρμπα Πανώφ

 

Ήρθε είναι δίπλα μας και εμείς αρνούμαστε να Τον δούμε!

Μου έμαθαν τον Θεό ...

 Ναι μάθαιναν τον Θεό στα παιδιά ...

Μην αναζητάτε άλλες αιτίες...

Αυτοί σταύρωσαν τον Χριστό, έναν άνθρωπο θα άφηναν;;;

Ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ...

 

Προς Δόξαν Θεού ...

 

"Εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος"

 

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν»

 

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»

"Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς˙ πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς"

Περί Πίστεως ...

Ο τηλεοπτικός υπόνομος εν δράσει

 Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Νεκτάριου Δαπέργολα.

Αναλύει επαρκώς το φαινόμενο του τηλεοπτικού βόθρου στον οποίο σέρνεται η Ελληνική κοινωνία.

Δεν θα συμφωνήσουμε με την εκ του πονηρού, δήθεν Χριστιανική άποψη, "εμάς δεν μας αφορά, αλλάζουμε κανάλι", ας το κάνουν και οι άλλοι.

Αυτό ακριβώς επιδιώκουν τα νεοταξίτικα σκουπίδια που κυριαρχούν στο τηλεοπτικό τοπίο.

Το θέμα αφορά το νέο διαφημιζόμενο σκουπίδι του mega (όπως λέμε, μεγάλου βόθρου), επίθεσης και χλευασμού στον μοναχισμό τώρα!

Η εκκλησία, η Ορθοδοξία και ο μοναχισμός τώρα είναι πάντα οι μεγάλοι τους στόχοι.

Εμείς δεν αντιδρούμε για να υπερασπιστούμε τον Χριστό (δεν έχει τέτοια ανάγκη). 

Αντιδρούμε θεωρώντας χρέος μας την προστασία των παιδιών μας και της πατρίδας μας!

Ο Χριστός έπαιζε ακορντεόν (το ξέρατε;)

 

Εξώφυλλο βιβλίου θρησκευτικών της Α΄ γυμνασίου

Ο Άγιος Κοσμάς Αιτωλός και οι δολοφόνοι του

 

Υπάρχει ακόμα ελπίδα για την πατρίδα μας ...

 Οι σύγχρονοι Άγιοι είναι περισσότεροι από αυτούς που νομίζουμε ...

Ίσως είναι η "αιτία" της ακόμα ύπαρξής μας ...

Δείτε ένα μήνυμα από την Δαδιά ...

Εν μέσω πύρινης λαίλαπας, ένα εκκλησάκι "παραδόξως" έμεινε άθικτο!

Μας δίνονται ακόμα απίστευτες ευκαιρίες μήπως συνέλθουμε!

Στην συνέχεια της επίτευξης του "αδύνατου" ας δούμε ένα σύγχρονο θέμα - ερώτημα που αγγίζει τα όρια της δολοφονίας.

Είναι η σωματική υγεία το ύψιστο αγαθό;;;

Αν το αποδεχτούμε ως κοινωνία, πάμε προς μαζική εκαθάριση των σωματικά αδυνάτων.

Ο εγκεφαλικός θάνατος (επινόηση της "επιστήμης") οδηγεί σε δολοφονίες. 

Διαβάστε προσεκτικά το νέο από τον Κισάμου Αμφιλόχιο.

Οι νεοταξίτες αναβιώνουν τον χιτλερισμό στην χειρότερή του μορφή.

Με βία ιατρικές πράγεις και κάθαρση σωματικά αδυνάτων (χάριν της οικονομίας) θα απαντήσουν οι ένσαρκοι δαίμονες.

Τα πράγματα του Θεού είναι απλά.....

  Προοίμιο

  Είχα έναν φίλο τον μακαριστό τώρα Μοναχό Ονήσιμο (εν Αγίω Όρει). Αυτός πολύ συχνά έλεγε: "είδες πως μιλάει ο Θεός"; όταν γινόμαστε κοινωνοί με πράγματα που άνοιγαν δρόμους προς το Θείο.

  Αυτές τις μέρες προσπαθώ να καταλάβω την Πατερική Θεολογία του Πατρός Ιωάννου Ρωμανίδη. Εκεί που βρισκόμουν σε διαννοητικό βραχυκύκλωμα ήρθε η ανάρτηση του πατρός Δημητρίου Γεωργαντώνη που με ελευθέρωσε από την "Πατερική Θεολογία".

  Τον ευχαριστώ!

 Ιδού η μικρή του ιστορία. 

  "Ήταν πολύ κουραστικό αυτό το ταξίδι. Είχε, εξάλλου, πολύ καιρό να το κάνει. Θυμόταν τον εαυτό του στο Λύκειο, όταν πήγε να επισκεφτεί για τελευταία φορά τη γιαγιά του, την κυρα-Θοδόσαινα στα Τρόπαια της Γορτυνίας. Και τώρα, τριτοετής φοιτητής της Φιλοσοφικής, να που ξαναπαίρνει τον ίδιο δρόμο. Τι τον έκανε να φύγει από την Αθήνα, τη «Βαβυλώνα τη μεγάλη»; Ούτε και ο ίδιος ήξερε.

 Πάντως ένα είναι σίγουρο, πως πνιγόταν. Πνιγόταν από τους φίλους, τα μαθήματα, τους γονείς, απ’ όλους. Ένιωθε πως κανείς δεν τον καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να γίνει κοινωνός στην αναζήτησή του για πλέρια αλήθεια και γνησιότητα. Κι αυτή ακόμη η χριστιανική του παρέα τον έπνιγε. Όλοι τους ήταν τακτοποιημένοι, όλοι τους είχαν ταμπουρωθεί πίσω από κάποιες συνταγές, κάποιες ρετσέτες σωτηρίας και δεν έλεγαν να κουνηθούν από κει. Μα αυτός... Αυτός ήταν διαφορετικός.

 Δεν βολευόταν σε σχήματα και σε κουτάκια. Ήθελε να βιώσει τον Χριστιανισμό αληθινά, όχι κίβδηλα. Να μπει στο νόημα παρευθύς και όχι να καμαρώνεται τον ευσεβή. Εξάλλου, του φαινόταν τόσο απλοϊκό και ανόητο να υιοθετήσει μια τυποκρατική και ευσεβιστική χριστιανική βιωτή τη στιγμή που η ίδια του η επιστήμη, αλλά και η έμφυτη τάση του γι’ αναζήτηση, για ψάξιμο και ψηλάφηση του αληθινού τον ωθούσε προς μια άλλη ζωή. Μα, πόσο δύσκολο ήταν, Θεέ μου! Πόσο βασανιζόταν! Κάποια στιγμή ένιωσε πως είχε φτάσει στο απροχώρητο. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει...

- Πάω στη γιαγιά μου στα Τρόπαια, φώναξε μια μέρα στο σπίτι και αφήνοντας πίσω του φωνές για μαθήματα και εξετάσεις, μήτε ο ίδιος ξέρει πότε, βρέθηκε στο λεωφορείο.

 Και να που ζύγωνε στο σπίτι της γιαγιάς του. Ντάλα ο ήλιος πάνω από το κεφάλι του κι από παντού να έρχονται χίλιες ευωδιές από την ανοιξιάτικη, αρκαδική φύση. Δεν πρόλαβε όμως ο άμοιρος να ρουφήξει λίγο βουνίσιο αέρα, όταν ακούστηκε η γνώριμη τσιριχτή φωνή της γειτόνισσας:

- Μαριγώωωω! Τρέξε καλέ, ήρθε ο Αλέκος! Την επόμενη στιγμή είδε να ξεπροβάλλει από το πλινθόκτιστο σπιτάκι η γιαγιά του σκουπίζοντας τα παχουλά της χέρια στην ποδιά της και λέγοντας:

- Καλώς τον πασά μου, καλώς τον γιόκα μου, καλώς ήρθες, Αλέκο μου! Κι αμέσως βρέθηκε στην αγκαλιά της. Τι ήταν αυτό; Σα να μπήκε σε λιμάνι απάνεμο, σα να του έφυγε όλη η αντάρα του μυαλού του.

 Ξαφνικά άδειασε και την αγκάλιασε κι αυτός.

- Καλώς σε βρήκα, γιαγιά.

- Κόπιασε, γιε μου, να ξαποστάσεις.

 Μόλις μπήκε στο χαμηλοτάβανο σπιτάκι, τον συνεπήρε η μυρωδιά της σπανακόπιτας και του λιβανιού.

 Σίγουρα η γιαγιά είχε φουρνίσει από το πρωί ακόμη και είχε λιβανίσει το σπίτι τρεις- τέσσερις φορές.

 Πάλι λιβάνι γιαγιά;

- Α! Όλα κι όλα, άμα δεν κάνω τα θεοτικά μου τρεις φορές την ημέρα, δεν μπορώ να κοιμηθώ.

- Και σαν τι λες;

- Μνήσθητί μου, Κύριε! Ό,τι λέει η Σύνοψη.

- Και τα εννοείς;

- Γιέ μου, αυτά είναι μυστήρια του Θεού, ποιος να τα εννοήσει; Αλλά μη γνοιάζεσαι, σα δεν καταλαβαίνω εγώ, νογά ο Θεός και βλέπει τον κόπο μου, νογά κι ο Διάολος και καίγεται.

- Χμ, καλά τα λες, είπε συγκαταβατικά.

- Στάσου, να σου φέρω λίγη σπανακόπιτα, μόλις την έβγαλα από το φούρνο. Κι έφυγε αμέσως για την κουζίνα, το βασίλειό της. Ο Αλέκος έμεινε μόνος του στο καθιστικό. Αισθανόταν άνετα και ζεστά εκεί, μολονότι ήξερε πως, εάν έκανε τη ζωή της γιαγιάς του σε τούτο το χωριό, σίγουρα θα τρελαινόταν. Η καημένη! Δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά το Ευαγγέλιο δεν έλεγε να το αφήσει από τα χέρια της.

 Μέρα – νύχτα το διάβαζε. Όταν λέει «γιαγιά Μαριγώ» του ‘ρχεται πάντα η ίδια εικόνα στο μυαλό: Μια γριούλα παχουλή, με σφιχτοδεμένο κότσο να κάθεται στην πολυθρόνα και να διαβάζει το Ευαγγέλιο ψιθυριστά. Δυστυχώς, η γιαγιά δεν ήξερε τίποτα από Φιλοσοφία. Θυμάται μια φορά που της ανέφερε τον Heidegger. Τον κοίταξε με τρόμο στα μάτια και είπε:

- Παναγιά μου, οι Γερμανοί, ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα μας! Η καημένη ήταν αδαής. Δεν αναζητούσε καμιά αλήθεια. Δεν σκοτιζόταν για καμιά ψυχολογική σχολή. Ο Αλέκος έριξε μια ματιά στον τοίχο, αμέτρητες εικόνες. Η γιαγιά είχε μαζέψει όλους τους Αγίους της οικογένειας. Κι όμως αρκούσε ένας σταυρός.

- Γιαγιά, τι τις θες τόσες εικόνες;

- Μνήσθητί μου, Κύριε! Και πώς θα παρακαλέσω τον Αγιαλέξανδρο, σαν δεν έχω την εικόνα του; Άσε το άλλο, κάθε φορά που γιορτάζει Άγιος με εικόνα, το σπίτι έχει πανηγύρι. Άσε όμως αυτά, πες μου τα δικά σου, παλικάρι μου.

 Και τότε, άγνωστο γιατί, ο Αλέκος άνοιξε την καρδιά του όπως δεν την είχε ανοίξει ποτέ, ούτε στον πνευματικό του, ούτε και στους γέροντες στο Άγιον Όρος όπου βρισκόταν συχνά – πυκνά. Της είπε για τις αγωνίες του, τη βασανιστική του πορεία για ανεύρεση της αλήθειας, την προσπάθεια ελευθερώσεως του εαυτού του από τα δεσμά της συμβατικότητας και του ηθικισμού, ώστε να ‘ρθει σε κοινωνία αληθινή με το πρόσωπο του πλησίον. Της είπε ακόμη για την αδυναμία του να σταθεί μπροστά στο Θεό χωρίς τη μάσκα του ευσεβή που τον στοιχειώνει από τα παιδικά του χρόνια. Της είπε, της είπε, της είπε... και τι δεν της είπε. Ακολούθησε μια μεγάλη παύση. Η κυρα-Θοδόσαινα έκανε τον σταυρό της αργά – αργά και είπε:

 Μνήσθητί μου, Κύριε! Δεν κατάλαβα γρι. Μπερδεμένα μου τα λες, ματάκια μου. Και θαρρώ πως τα ‘χεις και στο μυαλό σου μπερδεμένα. Ευαγγέλιο διαβάζεις;

- Ορίστε;

- Εκκλησία πας;

- Δεν καταλαβαίνω ...

- Την προσευχή σου την κάμεις;

- Τι εννοείς, γιαγιά;

- Τον πλησίον σου τον συντρέχεις;

- Θαρρώ πως δε με κατάλαβες.

- Αχ παιδάκι μου, εσύ εννοείς να καταλάβεις πως τα πράγματα του Θεού είναι απλά. Δε χρειάζονται πολλές θεωρίες μήτε αξημέρωτες συζητήσεις. Μονάχα τούτο χρειάζεται, να ξαστερώσεις από τις φιλοσοφίες και να πιαστείς από το ρούχο του Χριστού σαν εκείνη τη γυναίκα στο Ευαγγέλιο, να δεις πως τι λένε... την ξέχασα, δεν πειράζει. Τα άλλα όλα θα τα κανονίσει ο Χριστός. Είναι δικές του δουλειές.

Άσε Τον. Ξέρει τι κάνει.

 Δεν κάθισε πολύ στα Τρόπαια, στο σπίτι της γιαγιάς του. Μια – δυο μέρες. Ήταν αρκετές. Είδε πράγματα που θα τον συνόδευαν για πολύ καιρό. Είδε τη γιαγιά του να κάνει ατελείωτες μετάνοιες. Την είδε να συντρέχει τη χήρα με τα τρία βυζανιάρικα παιδιά. Την είδε να μαζεύει στο σπίτι της κάθε λογής κουρασμένο στρατοκόπο και να αποθέτει στα χέρια των φτωχών ολάκερη τη σύνταξη του μακαρίτη. Την είδε να κοινωνά την Κυριακή και να λάμπει σαν τον ήλιο όλη τη μέρα.

 Μυστήρια του Θεού! Σαν έφυγε με το λεωφορείο για την Αθήνα στριμωγμένος σ' ένα κάθισμα κρατώντας κεφτεδάκια (πεσκέσι της γιαγιάς) σκεφτόταν όσα έζησε τούτες τις λίγες μέρες. Μια μυρωδιά λιβανιού του 'ρθε στη μύτη και μια φωνή να του υπενθυμίζει: «Τα πράγματα του Θεού είναι απλά».

- Λες να 'ναι έτσι; Μνήσθητί μου, Κύριε!

 Ευχαριστίες στον Πατέρα Δημήτριο (εκεί στην νότια Λακωνία)

Ο δρόμος για τον Παράδεισο ....

 

Άντε βρε και πατριάρχης τώρα ...

  Κατέφτασε από την Αμερική για τον εμπλουτισμό του βιογραφικού του το "παιδί".

  Τώρα έχει γερές υποθήκες για το μέλλον του ως επόμενος πατριάρχης.

  Να τον χαιρόμαστε!!!

  * Ναι είναι ο ίδιος που στην ουσία κατήργησε και την Θεία Κοινωνία μοιράζοντας αποστειρωμένα κουταλάκια ... και ζήτησε από τους πιστούς να υποκλίνονται μακριά από τις εικόνες για να μην κολήσουν τον "κωλο - ιό τους".

Μήνυμα προς τους Έλληνες (Κατά Ματθαίον 11_20-26)

Ευαγγέλιον Κατά Ματθαίον Κ.11-Παρ.20-26 

-  Τότε ήρχισεν ο Ιησούς να ελέγχει και να επιτιμά με δριμύτητα τας πόλεις εις τας οποίας είχαν γίνει τα πλείστα από τα θαύματά του και αι οποίαι, παρ' όλα αυτά, δεν μετενόησαν.

- “Αλλοίμονο εις σε, Χοραζίν, αλλοίμονον εις σε, Βησθαϊδά· διότι εάν εις τας διαβοήτους δια την κακίαν των πόλεις Τύρον και Σιδώνα είχαν γίνει τα μεγάλα θαύματα, που έγιναν εις σας, προ πολλού θα είχαν μετανοήσει και εις εκδήλωσιν της μετανοίας και της συντριβής των θα εφορούσαν αντί ενδύματος ευτελή σάκκον και θα έρριπταν στο κεφάλι των αντί μύρου στάκτην.

-  Αλλά σας λέγω και τούτο, ότι κατά την ημέραν της κρίσεως η θέσις της Τυρου και της Σιδώνος θα είναι περισσότερον υποφερτή παρά η ιδική σας.

- Και συ, Καπερναούμ, που σε εξέλεξα ως τόπον κατοικίας μου και εξυψώθηκες δια τούτο έως τον ουρανόν, θα κρημνισθής βαθύτατα μέχρι τον Αδην, διότι εάν τα μεγάλα θαύματα, που έγιναν εις σε, είχαν γίνει εις τα διεφθαρμένα Σοδομα, οι κάτοικοι θα μετανοούσαν και δεν θα κατεστρέφοντο, αλλά θα έμεναν μέχρι σήμερα.

- Πλην, σας λέγω και τούτο· ότι η θέσις και η τιμωρία των Σοδόμων κατά την μεγάλην ημέρα της κρίσεως θα είναι περισσότερον υποφερτή, παρά η ιδική σας”.

- Τότε, έστρεψε τον λόγον του ο Ιησούς προς τον ουρανόν και είπε· “Σ' ευχαριστώ και σε δοξάζω, Πάτερ, που είσαι κύριος και εξουσιαστής του ουρανού και της γης, διότι 

απέκρυψες αυτάς τας υψίστας αληθείας από εκείνους, που νομίζουν τον ευατόν των σοφόν και συνέτον, και εφανέρωσες αυτάς εις ανθρώπους απλοϊκούς, ως νήπια, εις αφελείς και ταπεινούς, που είχαν όμως την αγαθήν διάθεσιν να τας δεχθούν.