Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Πόσο πληρώνεται ένας "πνιγμός";

Μια συγκλονιστική καταγγελία του Μητροπολίτη Κω και Νισύρου Ναθαναήλ βγήκε στο φως της δημοσιότηταςΣυγκεκριμένα, ο Μητροπολίτης Ναθαναήλ μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό υποστήριξε ότι «μπροστά στα μάτια μου ξένα κανάλια έδιναν 20 ευρώ σε ανθρώπους για να κάνουν τους πνιγμένους»! Η καταγγελία του Μητροπολίτη είναι πολύ σοβαρή...
για να μείνει χωρίς διερεύνηση. Τέτοιες ψεύτικες εικόνες δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις και στερεότυπα, εφόσον ισχύουν οι καταγγελίες, και εκτός από την αυξημένη ακροαματικότητα έχουν ως σκοπό την ψυχολογική άλωση των συμπατριωτών μας, ώστε να είναι περισσότερο επιρρεπείς στην καθεστωτική προπαγάνδα του «καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες».
Εάν, λοιπόν, αληθεύουν οι καταγγελίες, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια «φάμπρικα» οργανωμένης εξαπάτησης του Ελληνικού Λαού και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, με προφανείς σκοπούς εξυπηρέτησης των σκοτεινών σχεδίων που θέλουν να μετατρέψουν την Χώρα μας σε μια μόνιμη και απέραντη αποθήκη ψυχών.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
ΠΗΓΗ

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Ποια είναι η άρρωστη καρδιά; Καταπληκτικό!

Μια καταπληκτική ομολογία ζωής από την Νεκταρία.
Δείτε και ακούστε ποια καρδιά είναι άρρωστη.
Να είσαι καλά Νεκταρία για το μάθημα Ζωής που μας έδωσες.

Μάθημα ζωής στο Κέντρο βρεφών «ΜΗΤΕΡΑ»

Με ρώτησαν σε μια συνέντευξη πού είδα την πιο εκπληκτική εικόνα στη ζωή μου.

Τους είπα στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα, όταν γεννούσε η αδερφή μου. Ήταν δύσκολος τοκετός, είχαμε μαζευτεί όλη η οικογένεια και βολτάραμε πάνω κάτω σαν παλαβοί μέχρι να αρχίσει η γέννα.
Φτάνοντας στην άκρη του ορόφου βλέπαμε το θάλαμο των νεογέννητων, μια γιορτή ολόκληρος. Τα μωρά ροδοκόκκινα έκλαιγαν με όλα τους τα πνευμόνια, οι χαμογελαστές νοσοκόμες τα σήκωναν όρθια για να τα δείξουν στους ευτυχείς μπαμπάδες που τα φωτογράφιζαν, οι παππούδες δάκρυζαν, οι φίλοι κουνούσαν γαλάζια και ροζ μπαλόνια.

Μετά από 5 ώρες βαρέθηκα να ανεβοκατεβαίνω σαν παλαβή τον ίδιο όροφο κι άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω. 
Ο θόρυβος όσο κατέβαινες, κατέβαινε κι αυτός. Η χαρά το ίδιο. Ελάχιστες φωνές έσπαγαν τη σιωπή που δεν μύριζε ταλκ αλλά χλωρίνη.

Στον τελευταίο διάδρομο η σιωπή ήταν τόσο παγερή που βάδιζα διστακτικά σαν να έκανα κάτι απαγορευμένο όταν στην άκρη του διαδρόμου είδα ένα θάλαμο πανομοιότυπο με τον γιορτινό του 4ου ορόφου. Κι αυτός γεμάτος νεογέννητα, μόνο που αυτά σώπαιναν σαν ψαράκια έξω απ΄το νερό. Όλα. Απ΄έξω ούτε μπαμπάδες, ούτε παπούδες, ούτε νονοί. Κοίταξα για το προσωπικό. Μόνο δυο νεαρές νοσοκόμες που άλλαζαν κάτι σεντόνια. Πλησίασα και κόλλησα τη μούρη μου στο τζάμι. Τότε άκουσα στο βάθος ένα μωράκι που κλαψούριζε- μια παραφωνία στη σιωπή των βρεφών.

Η εικόνα με καθήλωσε. Αποφάσισα να καθίσω απ΄εξω μέχρι να βγει μια νοσηλεύτρια να τη ρωτήσω, να μάθω. Σε δέκα λεπτά το ένα κορίτσι άνοιξε την πόρτα του θαλάμου. Έτρεξα.

-Δεσποινίς τι είναι εδώ; τη ρώτησα.
-Κέντρο βρεφών ΜΗΤΕΡΑ για εγκαταλελειμμένα, μου είπε με φωνή που βαριόταν.
-Και γιατί δεν κλαίνε τα βρέφη αυτά όπως τα άλλα στον 4ο; επέμεινα.
-Δυο άτομα είμαστε. Δεν κλαίνε γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει κανείς να τα σηκώσει.

Έμεινα βουβή σαν ψάρι για ένα λεπτό. Μετά ξαναρώτησα
-Και το μωράκι στο βάθος γιατί κλαίει;

Το πρόσωπό της φωτίστηκε καθώς έσκασε ένα αθέλητο χαμόγελο.
-Ααααα αυτός; Αυτός είναι ο Γιαννάκης. Είναι κούκλος ο άτιμος. Όλες τον σηκώνουμε.

Αυτά είπε και έφυγε αγνοώντας ότι μου έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου.
Μαθαίνουμε λοιπόν από την ημέρα νούμερο 1 πάνω σ΄αυτή τη γη, τι μας περιμένει και προσαρμοζόμαστε. Μερικές φορές μέχρι θανάτου.
Λένα Διβάνη
ΠΗΓΗ

Ο ηδονισμός των Ελλήνων με το ψέμα ...