Ιδού ο Άνθρωπος

«Ήταν σε ένα φωτεινό μέρος, ένα στρωμένο τραπέζι. Στην κορυφή καθόταν ο Χριστός και στα δεξιά του ο γιατρός. Οι υπόλοιπες θέσεις ήταν γεμάτες με τους ασθενείς που υπηρετούσε».

   Ο πατήρ Ιερώνυμος της Αναλήψεως στην Αθήνα, ο Σιμωνοπετρίτης ο Όσιος του Θεού, ήταν ιδιαίτερα ελεήμων. Είχε ένα συρτάρι όπου έβαζε ό,τι του έδιναν, και έβγαζε να δώσει ό,τι έπιανε το χέρι του, χωρίς να τα κοιτάζει. Ήξερε όμως απόλυτα και τί έβαζε και τί έδινε.

   Μία φορά, ο μακαρίτης ο Γερο Γελάσιος, ως Επίτροπος του Μοναστηριού, βρέθηκε στο Μετόχι και έβαλε τις φωνές στον Άγιο Γέροντα, γιατί τάχα είναι πολλές ελεημοσύνες που δίνει και ξοδεύει τα χρήματα του Μοναστηριού. Διαφορετικά σκεφτόταν ο ένας, από τον άλλον.

   Και ο πατήρ, γεμάτος σθένος και θεϊκό ζήλο απάντησε: Από ελεημοσύνας προέρχονται και εις ελεημοσύνας υπάγουν.

   Ο Γέρων Ιερώνυμος δεν ήταν μόνο ο ίδιος άκρως ελεήμων. Είχε διδάξει και στους μαθητές και στις μαθήτριές του, που ήταν πολυάριθμοι, την Χριστομίμητη αυτήν αρετή. Από όλους τους Αναληψιμιώτες ξεχώριζε, και στο ύψος και στο πλάτος της ελεημοσύνης, ο γιατρός ο Ζαμάνης. Ήταν και αυτός, αν καλοθυμάμαι, Μικρασιάτης, έμενε και κοντά στην Ανάληψη, και ακολουθούσε τον όσιο Γέροντα κατά γράμμα.

   Μία από τις ευλογημένες συνήθειες του γιατρού Ιωάννη ήταν να εξαφανίζεται κάθε Σαββατόβραδο.

   Με το που τελείωνε ο αναστάσιμος εσπερινός, έπαιρνε το αυτοκίνητο και εξαφανιζόταν. Κανείς δεν γνώριζε πού πήγαινε και τί έκαμνε. Μόνον βέβαια ο Γέροντας το ήξερε.

   Ένα Σαββατόβραδο, ο Κύριος Χαράλαμπος - άλλος θαυμάσιος άνθρωπος του Θεού, λεβέντης Ρουμελιώτης, με χαμόγελο μικρού παιδιού - λέει στον γιατρό: Γιατρέ, απόψε θα με πάρεις μαζί σου. Χαράλαμπε, μην έρχεσαι, δεν θα αντέξεις, θα το μετανιώσεις. Όχι, θα έρθω. Ε, καλά, έλα. Αλλά να ξέρεις, θα στενοχωρηθείς.

   Τελείωσε λοιπόν ο αναστάσιμος εσπερινός, και τα δυό πρωτοπαλλήκαρα της Αναλήψεως, κατέβηκαν από το Μετόχι. Το αυτοκίνητο του γιατρού ήταν γεμάτο μέχρι απάνω. Φάρμακα και τρόφιμα. Γιατρέ, τί είναι αυτά; Ρωτάει ο Χαράλαμπος. Σώπα, θα δεις. Λέει ο γιατρός.

   Σε λίγο σταματούν σε ένα χαμόσπιτο. Κατεβαίνει ο γιατρός, δεν λέει τίποτα στον κυρ Χαράλαμπο, αλλά εκείνος, θέλεις τρομαγμένος από την άγνωστη περιοχή θέλεις φοβισμένος από το ύφος του γιατρού, σιγά σιγά, κατέβηκε και τον ακολούθησε.

   Μπήκαν μέσα. Οι γονείς, υπερήλικες, και δυό παιδιά, παλληκάρια, παράλυτα και τυφλά. Ο γιατρός έβαλε ποδιά, ζέστανε νερό και έπλυνε πρώτα τα παράλυτα παιδιά και ύστερα τους δύο γέρους. Και όταν τελείωσε, κατέβασε από το αμάξι φάρμακα και τα αναλογούντα τρόφιμα.

   Ο Χαραλάμπης έπαθε σοκ από την όλη ατμόσφαιρα. Όταν τελείωσαν ξεκίνησαν, να φύγουν. Ο Χαραλάμπης αποσβολωμένος, δεν μιλούσε.

   Κάναν λίγον δρόμο με το αμάξι, σιωπηλοί, και ξανασταμάτησαν. Κατέβηκαν σε ένα άλλο χαμόσπιτο, όπου κατοικούσε μία γριά μητέρα με μία κωφάλαλη θυγατέρα. Τα ίδια και εδώ.

   Ο γιατρός τις έπλυνε, συμμάζεψε λίγο, έφερε φάρμακα και τρόφιμα και έφυγαν. Μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο, ο Χαράλαμπος ξέσπασε σε λυγμούς. Γιατρέ, τί είναι αυτά; Κατάφερε να ξεστομίσει. Σώπα, Χαράλαμπε. Τώρα μόλις αρχίσαμε. Γιατρέ, δεν αντέχω. Χαράλαμπε, κάτσε μέσα στο αμάξι και μην κατεβαίνεις. Συμφώνησαν.     

   Αλλά τα δρομολόγια του γιατρού δεν τελείωσαν. Ήταν νωρίς ακόμα. Αυτή η δουλειά κράτησε μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα. Πήγαιναν με το αυτοκίνητο, σταματούσαν. Κατέβαινε ο γιατρός, έκαμνε τα απαραίτητα, άφηνε φάρμακα και τρόφιμα και συνέχιζαν στους επόμενους αδελφούς του Χριστού. Και αυτό συνεχίζονταν όλα τα χρόνια, από το τέλος του Εσπερινού του Σαββάτου μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα.

   Ο Χαράλαμπος τρομοκρατήθηκε. Γιατρέ, τί κάνεις; Χαράλαμπε, μη μιλάς. Ο Γέρων Ιερώνυμος απεβίωσε οσιακά τον Ιανουάριο του 1959. Ο γιατρός εκοιμήθη αργότερα, συνεχίζοντας το μυστικό έργο του καλού Σαμαρίτη. Στα Σαράντα, στο μνημόσυνο του γιατρού, όλη η φαμελιά του, είδαν το ίδιο όνειρο.

   Η σύζυγος, ο γιός, οι θυγατέρες και η αδελφή του, που απεβίωσε ως Ιερωνύμη Μοναχή πολύ αργότερα. Ποιό ήταν το όνειρο;

«Ήταν σε ένα φωτεινό μέρος, ένα στρωμένο τραπέζι. Στην κορυφή καθόταν ο Χριστός και στα δεξιά του ο γιατρός. Οι υπόλοιπες θέσεις ήταν γεμάτες με τους ασθενείς που υπηρετούσε. Στην μέση στο τραπέζι αυτό, ένα πελώριο σταφύλι. Πήρε ο Χριστός την πιατέλα με το σταφύλι, πήρε τρεις ρώγες, και την έδωσε στον γιατρό: Γιατρέ, πάρ’ το να το μοιράσεις, του είπε».

   Πολύ αργότερα, καθόμασταν, μιά συντροφιά στην Ανάληψη, και ο Κυρ Χαράλαμπος, περασμένα ογδόντα πλέον, άφταστος στις διηγήσεις για τον άγιο γέροντά του, μας έλεγε το τί είχε τραβήξει, εκείνο το Σαββατόβραδο με τον Γιατρό. Και ύστερα μας είπε το όνειρο της οικογένειας. Στις άκρες των ματιών του είχαν αρχίσει να γράφουν δρόμους σταγόνες τα δάκρυα.

   Κάποια στιγμή, με ρωτάει: Τον δεσπότη τον Βούλτσο τον έχεις ακουστά; Μπά, δεν τον ξέρω, απάντησα. Να, εδώ πιό κάτω είναι το σπίτι τους. Είναι και κουρεμένος, πρόσθεσε, και άρχισε να γελάει, με εκείνο το παιδιάστικο γέλιο. Έ, καπνίζει και κανένα τσιγαράκι. Άγιος άνθρωπος, όμως. Πρόσθεσε. Έλα, ρε παππού, τί λές; Ναί, ναι, άγιος άνθρωπος. Αυτός, ο πατέρας του ήταν ο Θωμάς ο Βούλτσος, τον έφτασα. Ήταν γραμματέας στον Δεσπότη, στον Χρυσόστομο, στην Σμύρνη. Αυτός είχε και το ευαγγέλιο του Δεσπότη, ποτισμένο δάκρυα. Ε, ο γιός του είναι ο Χρυσόστομος, ίδιο όνομα, στον Σμύρνης. Ε, και τί, επειδή ο πατέρας ήταν γραμματέας στον άγιο δέσποτα, είναι και ο γιός του άγιος; Σόϊ το βασίλειο; Τί είναι αυτά; Α, εσύ δεν τα ξέρεις. Συνέχισε ο μπαρμπα Χαράλαμπος.

   Ο δεσπότης ο Βούλτσος ξέρεις τί κάνει; Πού να ξέρω, βρε παπού; Σε είπα, είναι κουρεμένος. Λοιπόν, βγάζει και τα ράσα, κανένας δεν τον καταλαβαίνει. Πάει και ξεσκατίζει γέρους. Κανένας δεν τον ξέρει. Κανένας δεν τον καταλαβαίνει. Το βραδάκι, έχει πέσει κι ο ήλιος. Σχεδόν κάθε βράδυ αυτή η δουλειά. Ο λόγος του γερο Χαράλαμπου δεν σήκωνε αμφισβήτηση. Δεν τόλμησα να συνεχίσω τις αυθάδεις ερωτήσεις μου. Πάγωσα. Πέθανε και ο δεσπότης. Στην κηδεία του πέρασε όλη η Νέα Σμύρνη και τον χαιρέτησε. Είχαν να το λεν οι εφημερίδες. Ο Θεός να αναπαύσει τις μακάριες ψυχές των κρυφών εργατών του μυστικού του αμπελώνα. Αμήν. Δόξα τω Θεώ. Γνωρίσαμε αγίους, κρυφούς, μυστικούς, άγνωστους ανθρώπους του Θεού. Οι προσευχές τους να μας σκεπάζουν, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα και έχει άγνωστες στροφές και χαράδρες. Αδελφοί, να μην ξεθαρρεύουμε, είμαστε νέοι. Αμήν.
ΠΗΓΗ

Αποκάλυψη Προδοσίας _ Κωνσταντοπούλου

Η αξία του ονόματος ....

1. Γιατί στην Ευρωπαϊκή ένωση η Αγγλία μπήκε με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο και όχι με αυτό που είχε δηλώσει "Μεγάλη Βρετανία"; 
Διότι η Γαλλία προέβαλε βέτο. Υπάρχει στο στενό της Μάγχης απέναντι από την Αγγλία, επαρχία της Γαλλίας με το όνομα Βρετάνη.
Οι σώφρονες Γάλλοι πρόλαβαν πιθανές μελλοντικές διεκδικήσεις των Άγγλων της Βρετάνης.
2. Γιατί το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις; Διότι και οι δύο θεωρούσαν εξαιρετικής σημασίας το όνομα. Αν το ΚΚΕ Εσ. δεν άλλαζε το όνομά του ποτέ δεν θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι για όποια συζήτηση.
Αυτοί λοιπόν που τόση σημασία έδιναν στο όνομά τους, σήμερα για το σκοπιανό λένε ότι: "Ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα της επιλογής του ονόματός του".
Επειδή όμως γνωρίζουν την αξία του "εξ ιδίων", είναι απολύτως συνειδητά ΠΡΟΔΟΤΕΣ!

Το όραμα του μπουτάρ αγά ....

Γιατί είναι υπερήφανος ο "Μπουτάρ Αγάς"; Γιατί κατάφερε να μετατρέψει την Θεσσαλονίκη από μια Εθνικοπατριωτική και συντηρητική πόλη, στην πόλη που θα φιλοξενήσει την Ευρωπαϊκή παρέλαση των πούστηδων το 2020. Ποιοί συμφωνούν με αυτόν τον ανώμαλο;
Ας διαλέξουμε λοιπόν. Με την εκκλησία για το σκοπιανό ή με αυτόν;

Περισσότερα

Περί "Μακεδονικού" - η αλήθεια

Απάντηση σε ένα γελοίο επιχείρημα. 
Οι αυτοαποκαλούμενοι "δημοκράτες" της χώρας, αλλά στην πραγματικότητα πορωμένοι φασίστες μας λένε: 
Απορρίπτουμε την θέση της εκκλησίας για το σκοπιανό διότι είναι ίδια με την θέση της Χρυσής Αυγής.
Δηλαδή αν η ΧΑ ανακοινώσει ότι το γάλα είναι άσπρο, εσείς θα πείτε ότι είναι μαύρο για να μην σας πουν χρυσαυγίτες;
Οι πολιτικοί αρχηγοί το 1992 ήταν και αυτοί χρυσαυγίτες;
Πόσο πιο γελοίοι θα γίνετε πια.
Εδώ θα ενημερωθείτε για μια παλιά ιστορία που αποκαλύπτει πολλά για το σήμερα.

Ορδές δολοφόνων

Οι ορδές των δολοφόνων είναι χωρίς φραγμό πλέον.
Χθες στην Λακωνία, σήμερα στην Λάρισα, αύριο που;
Αυτές είναι περιπτώσεις που δεν πρόλαβαν να κουκουλώσουν οι αρχές και το "αντιρατσιστικό" σκυλολόϊ που τους προστατεύει, ίσως με το αζημίωτο!
Πόσο δύσκολο είναι, για το κράτος να βάλει χέρι στους κλεπταποδόχους;

Άσυλο φασιστοειδών δολοφόνων

Ελλάς το μεγαλύτερο άσυλο δολοφόνων στην Ευρώπη. Φασιστοειδή υπό τον μανδύα του αναρχικού ή αντιφασίστα δέρνουν ανηλεώς όποιον δεν τους αρέσει.

Πολύ συχνά στρατιώτες με το εθνόσημο έχουν βρεθεί στο νοσοκομείο, γιατί η Ελληνική σημαία θεωρείται, από τα ψυχανώμαλα των εξαΧρείων, σύμβολο φασισμού.

Συνθήματα όπως "ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ" κοσμούν δρόμους όλης της χώρας.

Το όραμα ενός νέου εμφυλίου είναι στο μυαλό και το DNA των αιμοσταγών τραμπούκων που προστατεύονται από το "Ελληνικό" κράτος.