Επιστολή προς τον Έλληνα δάσκαλο

   Προ περίπου 30 ετών (1993) υπηρετών ως δάσκαλος Φυσικής σε σχολείο (λύκειο) επαρχιακής πρωτεύουσας τόλμησα το εξής:

  Πρότεινα οι μαθητές όταν τελειώνουν το μάθημά τους να καθαρίζουν την αίθουσα διδασκαλίας (περιοδικά διαφορετικοί ανά ημέρα). Οι καθαρίστριες να ασχολούνται μόνο με την καθαριότητα των διαδρόμων.

  Το ότι δεν με έδειραν οι «συνάδελφοί μου», ήταν ευτυχές. Πως τόλμησα να ξεστομίσω τέτοιες αιρετικές αηδίες. Τα παιδιά έρχονται εδώ για να τα μάθουμε γράμματα, όχι για σκουπιδιάρηδες.

  Τα επιχειρήματά μου ότι στόχος του σχολείου είναι να δημιουργεί και υπεύθυνους πολίτες που θα σέβονται τον χώρο τους και ότι αν μόνοι τους τον καθάριζαν, δεν θα τον βρώμιζαν πλέον, ήταν κινέζικα για αυτούς.

  Πρότεινα να γράφουν εξετάσεις με ανοιχτά βιβλία, ώστε να σταματήσουμε να παράγουμε παπαγάλους, αλλά σκεπτόμενους ανθρώπους. Με κοίταζαν σαν ούφο.

  Σε ένα συνέδριο της ΟΛΜΕ (την εποχή που ήταν της μόδας η υποτιθέμενη περιβαλλοντική εκπαίδευση), τόλμησα να πω ότι είναι απολύτως αντιφατικό να μιλάμε για το περιβάλλον στα σχολεία και ταυτόχρονα να πληρώνονται καθαρίστριες για να μαζεύουν τις βρωμιές στα προαύλια των σχολείων.

  Σαν ούφο με αντιμετώπισαν αυτοί οι τεράστιοι «αγωνιστές» της δημόσιας παιδείας.

  Σήμερα διαβάζω αυτά που γίνονται στην Ιαπωνία. Στην μόνη χώρα που στον προϋπολογισμό της είχε οικονομικό περίσσευμα, στην μόνη χώρα που αυτά που πριν ανέφερα ανήκουν στο χώρο του αυτονόητου.

  Στην Ιαπωνία λοιπόν όταν λες δάσκαλος, είσαι σύμβολο και άξιος σεβασμού από όλους.

  Στην Ελλάδα ο υποτιθέμενος δάσκαλος ανήκει στον χώρο που του πρέπει. Και δεν φταίνε πάντα οι «άλλοι» που τον θέλουν έτσι. Την ευθύνη την έχει κυρίως ο ίδιος για την κατάντια και του ιδίου και της παιδείας και της Ελλαδάρας μας στο σύνολό της.

  Ο σημερινός «δάσκαλος» βρίσκεται υπό την χλεύη μαθητών, γονιών και δυστυχώς της κοινωνίας όλης στο σύνολό της.

  Δείτε λοιπόν έναν Έλληνα δάσκαλο στην Ιαπωνία και θα καταλάβετε!