«Δημοσιογραφία» σήμερα, το ανώτατο στάδιο του γκεμπελισμού ..

   Ο Γκέμπελς (υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ) μοιάζει μαθητής του νηπιαγωγείου μπροστά στους διδάκτορες σύγχρονους «Έλληνες» «δημοσιογράφους».

  Αυτό που εμείς γνωρίσαμε ως δημοσιογραφία στα πρώτα βήματα της τηλεόρασης ήταν το παρακάτω σκηνικό.

  Ο δημοσιογράφος έδινε την είδηση ενός γεγονότος και σε ρόλο ουδέτερου παρατηρητή διηύθυνε τον διάλογο μεταξύ ατόμων με αντίθετες απόψεις.

  Για παράδειγμα θυμάμαι ένα περιστατικό σε μια κινηματογραφική ταινία ένα ανήλικο παιδί να είναι μάρτυρας ερωτικών σκηνών μεταξύ των γονιών του.

  Σάλος ξεσηκώθηκε τότε στην Ελληνική κοινωνία. Υπήρξαν αντίθετες απόψεις. Στην τηλεοπτική συζήτηση που έγινε ο παρουσιαστής περιέγραψε το γεγονός και έδωσε ως είδηση τις κοινωνικές αντιδράσεις.

  Έδωσε τον λόγο σε δύο άτομα με αντίθετες απόψεις. Θυμάμαι την σφοδρή αντιπαράθεση του Διονύση Σαββόπουλου (που θεωρούσε ακραία πρόκληση) και απαράδεκτη αυτή την σκηνή, με τον Βασίλη Ραφαηλίδη που υπερασπιζόταν την ελευθερία του σκηνοθέτη στο όνομα της ελευθερίας της τέχνης να προβάλει την οποιαδήποτε σκηνή.

  Ο θεατής από αυτή την δημόσια ένα προς ένα αντιπαράθεση και τον ουδέτερο δημοσιογράφο, είχε μια πραγματική ενημέρωση που τον οδηγούσε στην γνώση και την προσωπική του θέση.

  Τι γίνεται σήμερα στο καθεστώς όπου η είδηση έχει μετεξελιχθεί σε προπαγάνδα;

  Παράδειγμα για τις νέες ταυτότητες.

  Όλοι οι «δημοσιογράφοι», όλων των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας, έχουν την ίδια άποψη με αυτήν της κυβέρνησης. Δεν ενημερώνουν, απλά προπαγανδίζουν και αναπαράγουν τις καθεστωτικές θέσεις.

  Ποτέ δεν φέρνουν στο ίδιο τραπέζι δύο άτομα με διαφορετικές απόψεις και ίδιοι να είναι συντονιστές. Αν γίνει συζήτηση θα φέρουν στο πάνελ 5 με την ίδια καθεστωτική άποψη την οποία έχει και ο συντονιστής «δημοσιογράφος» και έναν (1) της αντίθετης. Η αντίπαλοι αριθμητικά είναι (έξι προς ένα).

  Και οι έξι βομβαρδίζουν τον ένα με ερωτήματα. Όταν ο ένας προβάλει απαντήσεις που είναι απειλητικές για το καθεστωτικό αφήγημα, τότε και οι έξι ταυτόχρονα τον διακόπτουν, λέγοντας μάλιστα «δεν μπορείς να μιλάς συνέχεια χωρίς διακοπή, διάλογο έχουμε».

  Αυτόν τον άθλιο γκεμπελισμό στην Ελλάδα σήμερα τον ονομάζουμε «δημοσιογραφία».

Μικρά έμμισθα ανθρωπάκια, αυτοαποκαλούνται «δημοσιογράφοι»!

Όποιος κάνει το λάθος να προσπαθήσει να τους παρακολουθήσει κινδυνεύει με εγκεφαλικό!