SOS_ Η επίθεση των διεστραμμένων στα παιδιά μας

Βεβαίως η στρατευμένη σκατοφυλάδα πάντα παρούσα στην "επανάσταση"

ΠΗΓΗ

Ημέρα τρανς ορατότητας _ χωρίς λόγια

Μιλούν και καταδικάζουν την Ισλαμοφοβία.
Καταριούνται τον Τράμπ, αλλά αυτός δεν τους πέταξε από ταράτσες όπως οι ισλαμιστές, που υπερασπίζονται μιλώντας και για ισλαμοφοβία.
Τι να παίζει άραγε πίσω από αυτούς. Πόσο διωκόμενοι και καταπιεσμένοι είναι όταν έχουν πόστο σε όλα τα ΜΜΕ; Ποιοι τους διώκουν, που, πως, πότε;
Οι μόνοι ορατοί διώκτες τους είναι οι ισλαμιστές τους οποίους οι ίδιοι υπερασπίζονται.

Ο Ηγέτης Πούτιν

Περί έκφυλων ταυτοτήτων _ Μητροπολίτης Νικόλαος

Η αποδόμηση του ανθρώπου

Μια ποντικοπαγίδα για όλους μας

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:...

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! 

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: "Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Και η αγελάδα απάντησε: "Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας! Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες! Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι ! Τελικά όμως η γυναίκα δεν την γλύτωσε! *Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του......
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πηγαινέλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη....... Γιʼαυτό κι εσεις, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα -μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσάς δε σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε κι εμεις σε μεγάλο κίνδυνο! Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που το λένε ζωή! Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τ'αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο. Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος. Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα.....
Καλημερα.

Ένα συγκλονιστικό μάθημα ζωής

Ένα συγκλονιστικό μάθημα ζωής από τον Υπάτιο (τραγικό πατέρα και σύζυγο)
Ο Υπάτιος μας διδάσκει πρακτική Θεολογία!

Η εξαφάνιση της λευκής φυλής ...

Αποδόμηση της κοινωνίας

«Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας»_ Στίβεν Χόκινγκ

   Ως θεωρητικός φυσικός με έδρα το Κέιμπριτζ, έζησα τη ζωή μου σε μία ασυνήθιστη, προνομιακή φούσκα. Το Κέιμπριτζ είναι μία ασυνήθιστη πόλη, χτισμένη γύρω από τον πυρήνα ενός εκ των καλύτερων πανεπιστήμιων του κόσμου. Σε αυτή τη πόλη, η επιστημονική κοινότητα, της οποίας είμαι μέλος από 20 ετών, είναι ακόμη πιο εκλεπτυσμένη.

   Μέσα σε αυτή την κοινότητα λοιπόν, η μικρή ομάδα των διακεκριμένων θεωρητικών φυσικών, με τους οποίους έχω εργαστεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, μπαίνει κάποιες φορές στο πειρασμό να θεωρεί τον εαυτό της «κορυφή». Σε κοινή κατεύθυνση με όλα αυτά, η δημοσιότητα που απέκτησα μέσω των βιβλίων μου αλλά και η απομόνωση που μου επέβαλε η ασθένεια μου, αισθάνομαι πως ύψωσε ακόμα περισσότερο τον «γυάλινο» πύργο μου.

   Ως εκ τούτου η πρόσφατη απόρριψη των ελίτ, τόσο στις Η.Π.Α όσο και στην Μεγάλη Βρετανία, από την κοινωνία, έχει στόχο και εμένα, που ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Ο,τι και να πιστεύουμε για την απόφαση του βρετανικού εκλογικού σώματος να απορρίψει την Ευρωπαϊκή Ενωση και των Αμερικανών να «αγκαλιάσουν» τον Ντόναλντ Τραμπ, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι αναλυτές θεώρησαν τις κινήσεις αυτές ως «κραυγές» θυμού, από πολίτες που νιώθουν προδομένοι από τους ηγέτες τους.

   Ηταν η στιγμή που οι «ξεχασμένοι» βρήκαν τις φωνές τους για να μιλήσουν και να απορρίψουν τις συμβουλές και τις παροτρύνσεις των «ειδικών» και της ελίτ.

   Δεν αποτελώ εξαίρεση σε αυτό το κανόνα. Προειδοποίησα πριν από το Brexit, ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έχει πολύ κακές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της επιστήμης στην Βρετανία, ότι αν φεύγαμε θα κάναμε ένα βήμα προς τα πίσω, όμως οι ψηφοφόροι δε με άκουσαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον από τους πολιτικούς ηγέτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες και τις προσωπικότητες της δημόσιας σφαίρας που έδιναν ακριβώς τις ίδιες συμβουλές και προειδοποιήσεις.

   Αυτό που τώρα έχει σημασία, ίσως περισσότερο από τις αποφάσεις των δύο εκλογικών σωμάτων, είναι ο τρόπος που θα αντιδράσει η ελίτ. 

   Θα υποβαθμίσουμε και θα απορρίψουμε αυτές τις επιλογές ως ξεσπάσματα ωμού λαϊκισμού που αδυνατεί να συνυπολογίσει όλα τα δεδομένα; Θα προσπαθήσουμε να παραβλέψουμε τις επιλογές όλων αυτών των ανθρώπων και ο,τι αυτές εκπροσωπούν; Κατά την άποψη μου, μια τέτοια στάση θα αποτελούσε ολέθριο λάθος.

   Οι ανησυχίες που διέπουν αυτές τις ψήφους, για τις οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και την επιτάχυνση των τεχνολογικών αλλαγών είναι απολύτως κατανοητές. Η αυτοματοποίηση των εργοστασίων έχει ήδη αποδεκατιστεί τις θέσεις εργασίας στις παραδοσιακές κατασκευές και η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι βέβαιο πως θα οξύνει αυτό το φαινόμενο, πλήττοντας βαθιά τις μεσαίες τάξεις και αφήνοντας διαθέσιμες μόνο τις θέσεις που απαιτούν δημιουργικότητα και ανθρώπινη εποπτεία.

   Αυτό με τη σειρά του θα διογκώσει τις ήδη μεγάλες οικονομικές ανισότητες σε όλο τον κόσμο.

   Το διαδίκτυο και οι πλατφόρμες θα επιτρέπουν σε πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων να συγκεντρώσουν αμύθητο πλούτο, διατηρώντας επιχειρήσεις με ελάχιστες θέσεις εργασίες, αλλά με τεράστιο κέρδος. Αυτή η εξέλιξη φαντάζει αναπόφευκτη, αλλά και καταστροφική για τις κοινωνίες. Αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε σε παράλληλη προβολή με την οικονομική κατάρρευση, που φανέρωσε ότι στις κοινωνίες μία μικρή ομάδα ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον οικονομικό κλάδο μπορούν να εξασφαλίσουν υπέρογκες αμοιβές, την ώρα που οι υπόλοιποι απλώς «ασφαλίζουμε» την επιτυχία τους και «πληρώνουμε τον λογαριασμό» όταν η απληστία τους μας οδηγεί όλους μαζί στον γκρεμό.

   Ζούμε σε ένα κόσμο μιας διαρκώς διογκούμενης οικονομικής ανισότητας, στον οποίο ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν όχι μόνο το βιωτικό τους επίπεδο να πέφτει, αλλά και την ελπίδα τους να βγάλουν τα προς το ζην να εξαφανίζεται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που στο πρόσωπο του Τραμπ και στην προοπτική του Brexit είδαν μια νέα προοπτική, μια ευκαιρία να διακδικήσουν κάτι καλύτερο.

   Η ευρεία χρήση του διαδικτύου και των social media σε παγκόσμιο επίπεδο, οδήγησε σε ακόμα ένα αποτέλεσμα. Η σκληρή φύση όλων αυτών των ανισοτήτων προβλήθηκε παντού, μπόρεσε να αποκαλυφθεί πλήρως, σε αντίθεση με παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος.

   Για μένα η δυνατότητα της χρήσης της τεχνολογίας για επικοινωνία ήταν μία απελευθερωτική και θετική εμπειρία. Χωρίς την τεχνολογία δεν θα μπορούσα να εργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια. Παράλληλα όμως, οι ζωές των πλουσιότερων ανθρώπων, στις πιο αναπτυγμένες περιοχές του πλανήτη είναι «βασανιστικά» ορατές, προσιτές σε οποιονδήποτε έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, όσο φτωχός κι αν είναι. Πιο πολλοί άνθρωποι έχουν κινητό, από αυτούς που έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και αυτό σημαίνει πως σχεδόν όλοι μας σε αυτόν τον πλανήτη, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ύπαρξη αυτής της τεράστιας ανισότητας.

   Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι άμεσες: ο αγροτικός κόσμος θα οδηγείται σε φτωχές πόλεις, με πλοηγό την ελπίδα. Οταν ο κόσμος δει πως η «νιρβάνα» του Instagram δεν είναι εφικτή ούτε εκεί, θα αναζητήσει καλύτερη τύχη στην απέναντι όχθη, ακολουθώντας το ρεύμα των οικονομικών μεταναστών και ταξιδεύοντας για μια καλύτερη ζωή. Οι μεταναστευτικές ροές, με την σειρά τους, δοκιμάζουν τις αντοχές των χωρών που τους υποδέχονται, αυξάνοντας συνεχώς τον πήχη της ετοιμότητας και των υποδομών για τις τελευταίες. Κάπως έτσι, φθείρεται η κατανόηση των πολιτών και τροφοδοτείται ο πολιτικός λαϊκισμός.

   Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας, το είδος μας πρέπει να λειτουργήσει σαν ένα σύνολο, συνεργατικά. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί.

   Αντιμετωπίζουμε τεράστιους περιβαλλοντικούς κινδύνους: κλιματική αλλαγή, υπερπληθυσμό, επιδημίες, μόλυνση των ωκεανών, προβλήματα στην τροφική παραγωγή και εξαφάνιση των ειδών. Όλα αυτά πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξής. Εχουμε τα τεχνολογικά μέσα να καταστρέψουμε τον πλανήτη μας, αλλά ακόμα δεν έχουμε τα μέσα για να ξεφύγουμε από αυτόν. Ισως σε κάποια χρόνια να μπορέσουμε να εξαπλωθούμε και σε άλλους τόπους πέραν της Γης, αλλά ως τότε πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να προστατεύσουμε τον μοναδικό μας πλανήτη.

   Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει τα έθνη να χτίσουν γέφυρες και όχι τείχη μεταξύ τους.
  Αλλά για να το πετύχουμε, θα πρέπει οι ηγέτες του κόσμου να αντιληφθούν πως απέτυχαν και πως απογοήτευσαν τους πολίτες. Με τους πόρους να συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων, θα πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε περισσότερο από όσο σήμερα. Με τις θέσεις εργασίας να μειώνονται, με ολόκληρες βιομηχανίες να κλείνουν, θα πρέπει να βοηθήσουμε τους λαούς να διασώσουν τον τόπο τους, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της εποχής. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τους παρέχουμε την απαραίτητη οικονομική βοήθεια, για όσο χρειαστεί ώστε να το πετύχουν.

   Αν οι κοινωνίες και οι οικονομίες δεν αντέχουν ένα τόσο μαζικό κύμα μετανάστευσης, θα πρέπει να αλλάξουμε κατεύθυνση, προσπαθώντας να στηρίξουμε την παγκόσμια ανάπτυξη. Αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος ώστε τα εκατομμύρια των μεταναστών να ξαναβρούν την χαμένη ελπίδα, που έσβησε στον τόπο τους. Να αναζητήσουν το καλύτερο μέλλον στο ίδιο τους το σπίτι.

Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι πολύ αισιόδοξος για το είδος μου. Για να το κάνουμε όμως, πρέπει οι παγκόσμιες ελίτ, από το Λονδίνο στο Χάρβαρντ, από το Κέιμπριτζ στο Χόλιγουντ, να εμπεδώσουμε το μήνυμα που στάλθηκε αυτή τη χρονιά. Να μάθουμε, πάνω από όλα, την ταπεινοφροσύνη.

ΠΗΓΗ

Στον Αείμνηστο μεγάλο Δάσκαλο και Φίλο Ηλία Κατσούλη

ΠΗΓΗ

SOS _ Επίθεση στην οικογένεια και τα παιδιά

Όταν η κοινότητα LGBTQ (της διαστροφής) κυβερνά την χώρα …

Ανακοίνωση επιδοκιμασίας του υπουργείου Α-Παιδείας

 Η στοιχειώδης σεξουαλική αγωγή αποτελεί υποχρέωση του Ελληνικού Κράτους και μια πάγια διεκδίκηση της κοινότητάς μας.

Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας που εκδόθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2016 με τίτλο “Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων κατά το Σχολικό Έτος 2016- 2017.”. Η εγκύκλιος συγκεκριμενοποιεί πως η θεματική εβδομάδα θα πρέπει να καταπιαστεί με ζητήματα κοινωνικού φύλου, ενώ προτείνει και την ενασχόληση με το γενικότερο ζήτημα του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας.

Η Colour Youth – Κοινότητα LGBTQ Νέων Αθήνας δε θα μπορούσε παρά να χαιρετήσει την έκδοση της συγκεκριμένης εγκυκλίου και να συγχαρεί το Υπουργείο Παιδείας για την κίνησή του αυτή. Υπενθυμίζει, μολαταύτα πως αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ένα πρώτο μικρό βήμα, καθώς η Κυβέρνηση έχει δεσμευθεί για εισαγωγή σχολικού μαθήματος για την σεξουαλική αγωγή με ορθή και αμερόληπτη γλώσσα, το οποίο θα καταπιάνεται με τα γενικότερα ζητήματα  της σεξουαλικότητας και του φύλου.[1]

H συζήτηση για αυτά τα θέματα θα μπορούσε να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός πιο συμπεριληπτικού σχολικού περιβάλλοντος, στο οποίο θα υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα και ευκαιρία για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του κάθε ατόμου. Παράλληλα, θα συνέβαλε στη διεύρυνση των οριζόντων των παιδιών, στην αντιμετώπιση των αρνητικών στερεοτύπων σχετικά με το φύλο, το σώμα και τη σεξουαλικότητα των ατόμων και μακροπρόθεσμα στη διαμόρφωση μιας προοδευτικής και ηθικής κοινωνίας, στην οποία θα υπάρχει περισσότερος σεβασμός για την αξία του ανθρώπου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η προκλητική, σπασμωδική και επιθετική αντίδραση του συντηρητικού τμήματος της κοινωνίας και των media στην εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας δεν μας εκπλήσσει πλέον καθόλου. Ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, που απέστειλε και επιστολή στον Υπουργό Παιδείας, δεν έχει κρύψει ποτέ τα αρνητικά συναισθήματά του για τα LGBTQ άτομα. Πάντα, όμως, θα αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που τον τρομάζει και τον κάνει να ασχολείται τόσο έντονα με τις ζωές μας και να εκφράζεται με τόσο μίσος στο δημόσιο λόγο του. Θέλουμε σε κάθε περίπτωση να του υπενθυμίσουμε πως το κράτος μας οφείλει να είναι κοσμικό και πως η εκκλησία δεν έχει καμία αρμοδιότητα  να παρεμβαίνει σε ζητήματα εκπαίδευσης.

Η Colour Youth, με την υποστήριξη της GLSEN, του Πολύχρωμου Σχολείου και του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) σκοπεύει εντός του πρώτου εξαμήνου του 2017 να διεξάγει έρευνα για το σχολικό κλίμα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ώστε να αναδείξει ακόμα περισσότερο και με επιστημονικό τρόπο το ζήτημα συμπεριληπτικότητας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και του σχολικού εκφοβισμού.

Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, καλούμε το Υπουργείο Παιδείας:

-Να μην υποκύψει στις φωνές του συντηρητισμού, συναισθανόμενο τις ευθύνες του για μια συμπεριληπτική εκπαίδευση, και να μην αποσύρει την εγκύκλιο Φ20.1/220482/Δ2.

-Να εκδώσει άμεσα εξειδικευμένη εγκύκλιο προς τις σχολικές μονάδες για διαχείριση ζητημάτων σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου και χαρακτηριστικών φύλου όπως αυτή περιγράφεται σε επιστολή  της οργάνωσης Πολύχρωμο Σχολείο που συνυπογράφεται από τις θεσμικές οργανώσεις προάσπισης των LGBTQI δικαιωμάτων και απεστάλη το Σεπτέμβριο του 2016 στο Υπουργείο Παιδείας και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

-Να εισαγάγει σχολικό μάθημα για την σεξουαλική αγωγή, τις διάφορες σεξουαλικότητες και την ταυτότητα φύλου,  με ορθή και αμερόληπτη γλώσσα. Το εν λόγω μάθημα προτείνεται να διδαχθεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ανεξαρτήτως ειδικότητας, όλοι/ες οι υπεύθυνοι/ες εκπαιδευτικοί να έχουν λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση.

ΠΗΓΗ

Όταν οι διεστραμμένοι γίνονται κυβέρνηση

Ὀδύνη καὶ ὀργή!

Τὰ δύο αὐτὰ συναισθήματα καταλαμβάνουν κάθε ἐχέφρονα ἄνθρωπο πού, ἐμβρόντητος κυριολεκτικά, παρακολουθεῖ τὸ ποῦ ὁδηγοῦν τὰ πράγματα ὅσοι θέλουν νὰ ξεθεμελιώσουν ὅ,τι ὑγιὲς ἔχειἀπομείνει στὸν τόπο αὐτό.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴ συγγραφὴ τοῦ ἄρθρου δίνει ἡ μὲ βαθμὸ προτεραιότητος «ἐξαιρετικῶς ἐπεῖγον» (γιατί ἄραγε;) καὶ ἡμερομηνία 23-12-2016 ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πρὸς τὶς «ΔιευθύνσειςΠρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Χώρας», καθὼς καὶ πρὸς τὰ «Γυμνάσια τῆς Χώρας». Θέμα της: «Ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ - Ἐξαρτήσεων καὶ Ἔμφυλων Ταυτοτήτων» μὲ γενικὸ τίτλο: «Σῶμα καὶ Ταυτότητα».

Καὶ μόνο ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ γενικοῦ θέματος διακρίνεται ἀμέσως ποῦ τὸ Ὑπουργεῖο ἀποδίδει τὴ μέγιστη βαρύτητα αὐτῶν τῶν σεμιναρίων γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν μαθητῶν, καθὼς καὶ τῶν γονέων τους. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ βαρύτητα πέφτει στὴν τρίτη θεματικὴ ἑνότητα «Ἔμφυλες Ταυτότητες».

Συνεπῶς οἱ μαθητὲς τῶν ἑλληνικῶν γυμνασίων (παιδιὰ 12-15 ἐτῶν) καθὼς καὶ οἱ γονεῖς τους θὰ κληθοῦν νὰ ἐνημερωθοῦν γύρω ἀπὸ τὸ φύλο τους. Τί ἐνημέρωση ἄραγε νὰ λάβουν; Ἀντιγράφουμε κάποια ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ προβλέπει ὁ συγκεκριμένος θεματικὸς ἄξονας: «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο», «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα», «Φύλο, Σεξουαλικὸς Προσανατολισμὸς καὶ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα», «Ὀμοφοβία καὶ Τρανφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο».

Γιὰ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες μας ἴσως ὑπάρχουν ἀρκετὲς ἄγνωστες λέξεις στὰ παραπάνω. Λοιπόν, σαφέστατα πιὰ καὶ τελείως ἀπροκάλυπτα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθεῖ στὰ παιδιὰ ἕναν Σοδομισμὸ πολὺ χειρότερου τύπου ἀπὸ τὴ γνωστὴ ὁμοφυλοφιλία. Πρόκειται γιὰ κίνηση παγκόσμια ποὺ θέλει τοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα τὰ παιδιά, νὰ διαλέγουν αὐτὰ τὸ κοινωνικὸ φύλο τους, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ βιολογικό τους φύλο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐὰν κάποιο παιδὶ δὲν αἰσθάνεται καλὰ μὲ τὸ ὅτι γεννήθηκε ἀγόρι ἢ κορίτσι, θὰ μπορεῖ νὰ δηλώνει τὸ ἀντίθετο, καὶ μάλιστα νὰ τὸ ἀλλάζει μὲ τὴ βοήθεια τῶν σχετικῶν ἰατρικῶν ἐφαρμογῶν.

Ἤδη, πρὸς τοῦτο, στὴν τελευταία παρέλαση ὁμοφυλοφίλων τοιχοκολλήθηκαν ἀφίσες μὲ τὸ σύνθημα: «Ἄνδρας δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι», «γυναίκα δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι». Καὶ ὄχι μόνο αὐτά. Παράλληλα, πάλι ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, διοργανώνεται γιὰ τὸ ἔτος 2017 «Πανελλήνιος Μαθητικὸς Διαγωνισμὸς Ψηφιακῆς Δημιουργίας» μὲ τίτλο: «Ὅλα τὰ παιχνίδια γιὰ ὅλα τὰ παιδιὰ» μὲ στόχο τὴν κατάργηση τῆς διακρίσεως τῶν παιχνιδιῶν γιὰ ἀγόρια ἢ γιὰ κορίτσια.

Ἔρχεται λοιπὸν ἡ θεματικὴ αὐτὴ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ «ἀποδομήσει (ὅπως ἀκριβῶς τὸ λέει) τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» καὶ νὰ διδάξει τὴν καταστολὴ τῶν φαινομένων «ὁμοφοβίας καὶ τρανφοβίας στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» (αὐτὸ πάλι σημαίνει πὼς δὲν πρέπει οἱ μαθητὲς ἢ οἱ γονεῖς νὰ ἐκπλήσσονται καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἀντιδράσουν, ἂν κάποιο παιδί, συμμαθητὴς κ.ο.κ., δηλώσει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δείχνει καὶ διατρανώσει τὸν ὁμοφυλοφιλικὸ σεξουαλικό του προσανατολισμό).

Καὶ πότε κάνει τὴν ἐμφάνισή της ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ τοῦ Ὑπουργείου;

Εἶναι ἄραγε τυχαία ἡ «σύμπτωση»; Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες (τέλη Δεκεμβρίου τοῦ 2016) κυκλοφόρησε διαδικτυακὰ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου γιὰ τὸ 2017 τεύχους (Ἰανουάριος 2017) τοῦ παγκοσμίου φήμης καὶ κυκλοφορίας περιοδικοῦ «National Geographic», ἀφιερωμένο στὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, μὲ τίτλο «Revolution of Gender» (=Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ Φύλου) καὶ φωτογραφία ἑνὸς μικροῦ κοριτσιοῦ (;) ἐννέα ἐτῶν ἀπὸ τὶς ΗΠΑ πού, ἐνῶ εἶχε γεννηθεῖ ἀγόρι, θέλησε καὶ κατόρθωσε νὰ γίνει κορίτσι, μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν γιατρῶν καὶ τὴ συμπαράσταση τῶν γονέων του (βλ. «Ὁ Σωτήρ», φύλ. 2147, 15-1-2017, σελ. 37).

Ποῦ πᾶμε λοιπόν; Ποῦ ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος;

Ὀδύνη καὶ ὀργή!

Ὀργὴ γιὰ τὴν ἔκφυλη ἀποδόμηση κάθε τελευταίου ἴχνους ὑγείας, ψυχικῆς καὶ σωματικῆς, ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο· τὸ γκρέμισμα ὄχι πλέον τῶν ἀξιῶν – αὐτὲς ἔχουν ἐξαφανιστεῖ ἐδῶ καὶ καιρὸ – ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν φυσικῶν νόμων, τῆς φυσικῆς νομοτέλειας μέσα στὸ σύμπαν. Καὶ συνάμα ὀδύνη. Ὀδύνη γιὰ τὴν ἔσχατη καταρράκωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἄραγε, μὲ αὐτὲς τὶς τακτικές, μὲ αὐτὲς τὶς διδασκαλίες πρὸς τὰ παιδιὰ τῶν δώδεκα καὶ δεκαπέντε ἐτῶν, τί μέλλον χτίζουμε γιὰ τὸν κόσμο μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας;

Τὴν πατρίδα μας!

Μὲ τί ἀρχές, μὲ τί παράδοση πολιτισμοῦ μεγάλωναν τὰ παιδιὰ σὲ τοῦτα ἐδῶ τὰ χώματα, καὶ γίνονταν λεβέντες καὶ λεβέντισσες, γεμάτα ἀπὸ ὑγεία στὶς ψυχές τους καὶ ζωντάνια στὰ μάτια τους! Καὶ τώρα; Ποῦ τὰ ὁδηγοῦμε; Συναισθανόμαστε ἄραγε τὴν κόλαση, τὸ ἔρεβος ποὺ τὰ σπρώχνουμε;

Καὶ ποιὸς θὰ εἶναι σὲ θέση τότε, μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, ὅταν τὰ παιδιὰ αὐτὰ καταλάβουν τί προξένησαν στὸν ἑαυτό τους (ἂν ὑποθέσουμε ὅτι κάποια ζητήσουν νὰ ἀλλάξουν τὸ φύλο τους λόγῳ τῆς ἀγωγῆς ποὺ θὰ τοὺς δώσουμε), ποιὸς θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὰ ἐξαγάγει ἀπὸ τὰ φρικτὰ ψυχολογικά τους προβλήματα, ποὺ θὰ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ ἴδιο τὸ «ἐγώ» τους, τὴν ψυχοσωματική τους ὑπόσταση: «Τί εἶμαι τώρα ἐγώ; Ἀγόρι ἢ κορίτσι; Ἄντρας ἢ γυναίκα;» Ποιὸς θὰ ἀναλάβει νὰ ἀπολογηθεῖ στὸ δριμὺ «κατηγορῶ» τους γιατὶ τὰ ἀφήσαμε νὰ κάνουν μιὰ ἐπιλογή, ὅταν ἀκόμα καλὰ δὲν γνώριζαν τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄντρας ἢ γυναίκα; Ποιὸς θὰ τὰ ἀποζημιώσει ὄχι γιὰ ἠθική, ἀλλὰ γιὰ ὀντολογική, ψυχοσωματικὴ βλάβη;

Ἐπιτέλους, ποῦ πᾶμε; Ἔχουμε λοιπὸν τελείως παραφρονήσει;

Ἂν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφή, αὐτὸ τί πρέπει νὰ τὸ ὀνομάσουμε; Ἐκεῖ, στὴν ὁμοφυλοφιλία, δὲν φεύγει κάποιος ἀπὸ τὴν ὀντολογική του ὑπόσταση· ἀπὸ τὴ φυσικὴ χρήση τοῦ σώματός του φεύγει. Ἐδῶ βγαίνει ἀπὸ τὴ φυσική του κατάσταση καὶ γίνεται κάτι ἄλλο, κάτι ποὺ δὲν ἔχει τὶς φυσικὲς καὶ ψυχικὲς προδιαγραφὲς νὰ γίνει. Τί εἴδους ἐκφυλισμὸς εἶναι αὐτός;

Καὶ ἐπιτέλους: Τὰ βάζουμε μὲ τὴ φυσικὴ νομοτέλεια τοῦ σύμπαντος; Μὲ τοὺς νόμους ποὺ ὁρίζουν τὴ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων; Μέχρι ἐκεῖ φτάνει ἡ ἀλαζονεία μας, ἡ «ὕβρις»; Δὲν φοβόμαστε τοὺς φυσικοὺς νόμους, τὶς φοβερὲς δυνάμεις τῆς φύσεως, ποὺ θὰ ἐπαναστατήσουν καὶ θὰ κινηθοῦν ἐναντίον μας; Τὴ Δημιουργία πᾶμε νὰ καταργήσουμε; Τόσο ἔχουμε βγεῖ ἀπὸ τὰ ὅριά μας;

«Αἰδώς, Ἀργεῖοι»! Αἰδώς!

Εἶναι ἡ ὥρα γιὰ σώφρονα, μαζὶ καὶ δυναμικὴ ἀντίδραση. Οἱ γονεῖς νὰ ἀντισταθοῦν μέσῳ τῶν Συλλόγων Γονέων καὶ Κηδεμόνων τῶν σχολείων. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ ἀρνηθοῦν νὰ διδάξουν αὐτὰ τὰ αἴσχη στὶς τρυφερὲς ἡλικίες τῶν παιδιῶν, ποὺ ποθοῦν τὴν ὑγεία καὶ τὴν ὀμορφιὰ στὴ ζωή τους. Νὰ ὑπερασπισθοῦν μὲ κάθε τρόπο τὴν ψυχοσωματική τους ἀκεραιότητα. Κανεὶς ἂς μὴ φανεῖ συνεργὸς στὰ ὕπουλα αὐτὰ παγκόσμια μηχανεύματα, ποὺ στόχο τους ἔχουν τὸν βιολογικὸ καὶ πνευματικὸ ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, ὥστε νὰ εἶναι εὔκολα χειραγωγήσιμο.

Ὅλοι μας μὲ σωφροσύνη καὶ σύνεση ἂς ἀντισταθοῦμε. Δὲν εἴμαστε οὔτε ρατσιστές, οὔτε φοβικοί. Λογικοὶ εἴμαστε. Ἄνθρωποι ποὺ ἀκόμα δὲν ἀπωλέσαμε τὰς φρένας μας.

Καὶ ποὺ φοβόμαστε τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑπερασπιζόμαστε τὴν εἰκόνα Του, ποὺ λέγεται ἄνθρωπος.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΠΗΓΗ

Ώρα επιλογής. Κατά φύσιν ή παρά φύσιν;

Ο κατά φύσιν άνθρωπος, ο έμφρων και σώφρων, από την εποχή της παρουσίας του επάνω στη γη, έζησε και κατόρθωσε να διαιωνίσει το είδος του μέσα από μια δεδομένη φυσική πραγματικότητα. Πίστευε και πιστεύει, πως γι` αυτόν υπάρχει και  λειτουργεί  ένας  συγκεκριμένος αριθμός «νόμων» και έπρεπε να ζήσει οπωσδήποτε ισορροπώντας μεταξύ των επιθυμιών και του θελήματός του και της δύναμης αυτών των νόμων.

Απόλαυσε αυτά που του προσέφερε η φύση και πάλεψε, για να αποφύγει, όσο του ήταν δυνατόν, τους κινδύνους που κρύβονταν πίσω από τη φοβερή δύναμή της. Τελικά, συνεργάστηκε με τη φύση, σύμφωνα με τα δεδομένα και τις σταθερές που του φανέρωνε.

...........

ΠΗΓΗ

Το γεφύρι της Δράμας με Αρχαία Λύρα

Τα Χριστούγεννα της γιαγιάς _ Ήταν Άνθρωπος ...

Μιά γιαγιά μπῆκε ξυπόλυτη στό λεωφορεῖο καί βρῆκε βοήθεια ἀπό αὐτόν πού κανείς δέν περίμενε…

Μέ τήν πρώτη ματιά ἔβλεπε κανείς ἁπλῶς μιά γριούλα…

Ἔσερνε τά βήματά της στό χιόνι,μόνη, παρατημένη, μέ σκυμμένο κεφάλι. Ὅσοι περνοῦσαν ἀπό τό πεζοδρόμιο τῆς πόλης ἀποτραβοῦσαν τό βλέμμα τους, γιά νά μή… θυμηθοῦν ὅτι τά βάσανα καί οἱ πόνοι δέ σταματοῦν, ὅταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

Ἕνα νέο ζευγάρι μιλοῦσε καί γελοῦσε μέ τά χέρια γεμάτα ἀπό ψώνια καί δῶρα καί δέν πρόσεξαν τή γριούλα.

Μιά μητέρα μέ δυό παιδιά βιάζονταν νά πᾶνε στό σπίτι τῆς γιαγιᾶς. Δέν ἔδωσαν προσοχή. Ἕνας παπάς εἶχε τό νοῦ του σέ οὐράνια θέματα καί δέν τήν πρόσεξε.

Ἄν πρόσεχαν ὅλοι αὐτοί, θά ἔβλεπαν ὅτι ἡ γριά δέ φοροῦσε παπούτσια.

Περπατοῦσε ξυπόλυτη στόν πάγο καί τό χιόνι. Μέ τά δυό της χέρια ἡ γριούλα μάζεψε τό χωρίς κουμπιά παλτό της στό λαιμό. Φοροῦσε ἕνα χρωματιστό φουλάρι στό κεφάλι· σταμάτησε στή στάση σκυφτή καί περίμενε τό λεωφορεῖο.

Ἕνας κύριος πού κρατοῦσε μία σοβαρή τσάντα περίμενε κι αὐτός στή στάση, ἀλλά κρατοῦσε μία ἀπόσταση.

Μιά κοπέλα περίμενε κι αὐτή, κοίταξε πολλές φορές τά πόδια τῆς γριούλας, δέ μίλησε. Ἦρθε τό λεωφορεῖο καί ἡ
γριούλα ἀνέβηκε ἀργά καί μέ δυσκολία. Κάθισε στό πλαϊνό κάθισμα, ἀμέσως πίσω ἀπό τόν ὁδηγό.

Ὁ κύριος καί ἡ κοπέλα πῆγαν βιαστικά πρός τά πίσω καθίσματα. Ὁ ἄντρας πού καθόταν δίπλα στή γριούλα στριφογύριζε στό κάθισμα κι ἔπαιζε μέ τά δάχτυλά του. «Γεροντική ἄνοια», σκέφτηκε.

Ὁ ὁδηγός εἶδε τά γυμνά πόδια καί σκέφτηκε: «Αὐτή ἡ γειτονιά βυθίζεται ὅλο καί πιό πολύ στή φτώχεια. Καλύτερα νά μέ βάλουν στήν ἄλλη γραμμή, τῆς λεωφόρου».

Ἕνα ἀγοράκι ἔδειξε τή γριά. «Κοίταξε, μαμά, αὐτή ἡ γριούλα εἶναι ξυπόλυτη».

Ἡ μαμά ταράχτηκε καί τοῦ χτύπησε τό χέρι. «Μή δείχνεις τούς ἀνθρώπους, Ἀντρέα! Δέν εἶναι εὐγενικό νά δείχνεις».

«Αὐτή θά ἔχει μεγάλα παιδιά», εἶπε μία κυρία πού φοροῦσε γούνα. «Τά παιδιά της πρέπει νά ντρέπονται».
Αἰσθάνθηκε ἀνώτερη, ἀφοῦ αὐτή φρόντισε τή μητέρα της. Μιά δασκάλα στή μέση του λεωφορείου στερέωσε τά δῶρα πού εἶχε στά πόδια της.

«Δέν πληρώνουμε ἀρκετούς φόρους, γιά νά ἀντιμετωπίζονται καταστάσεις σάν αὐτές;» εἶπε σέ μία φίλη της πού ἦταν δίπλα της.

«Φταῖνε οἱ δεξιοί», ἀπάντησε ἡ φίλη της. «Παίρνουν ἀπό τούς φτωχούς καί δίνουν στούς πλούσιους».

«Ὄχι, φταῖνε οἱ ἄλλοι», μπῆκε στή συζήτηση ἕνας ἀσπρομάλλης.«Μέ τά προγράμματα πρόνοιας κάνουν τούς πολίτες τεμπέληδες καί φτωχούς».

«Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά μάθουν ν’ ἀποταμιεύουν», εἶπε ἕνας ἄλλος πού ἔμοιαζε μορφωμένος. «Ἄν αὐτή ἡ γριά
ἀποταμίευε ὅταν ἦταν νέα, δέ θά ὑπέφερε σήμερα».

Καί ὅλοι αὐτοί ἦταν ἱκανοποιημένοι γιά τήν ὀξύνοιά τους, πού ἔβγαλε τέτοια βαθιά ἀνάλυση.

Ἀλλά ἕνας ἔμπορος αἰσθάνθηκε προσβολή ἀπό τίς ἐξ ἀποστάσεως μουρμοῦρες τῶν συμπολιτῶν του.

Ἔβγαλε τό πορτοφόλι του καί τράβηξε ἕνα εἰκοσάρι. Περπάτησε στό διάδρομο καί τό ἔβαλε στό τρεμάμενο χέρι τῆς
γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ ἀγοράσεις παπούτσια».

Ἡ γριούλα τόν εὐχαρίστησε κι ἐκεῖνος γύρισε στή θέση του εὐχαριστημένος, πού ἦταν ἄνθρωπος τῆς δράσης.

Μιά καλοντυμένη κυρία τά πρόσεξε ὅλα αὐτά καί ἄρχισε νά προσεύχεται ἀπό μέσα της. «Κύριε, δέν ἔχω χρήματα. Ἀλλά μπορῶ ν’ ἀπευθυνθῶ σέ σένα. Ἐσύ ἔχεις μιά λύση γιά ὅλα. Ὅπως κάποτε ἔριξες τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ, καί τώρα μπορεῖς νά δώσεις ὅ,τι χρειάζεται ἡ κυρούλα αὐτή γιά τά Χριστούγεννα».

Στήν ἑπόμενη στάση ἕνα παλικάρι μπῆκε στό λεωφορεῖο. Φοροῦσε ἕνα χοντρό μπουφάν, εἶχε ἕνα καφέ φουλάρι καί ἕνα μάλλινο καπέλο πού κάλυπτε καί τά αὐτιά του. Ἕνα καλώδιο συνέδεε τό αὐτί του μέ μιά συσκευή μουσικῆς.

Ὁ νέος κουνοῦσε τό σῶμα του μέ τή μουσική πού ἄκουγε. Πῆγε καί κάθισε ἀπέναντι στή γριούλα. Ὅταν εἶδε τά
ξυπόλυτα πόδια της, τό κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τά μάτια του πῆγαν ἀπό τά πόδια τῆς γιαγιᾶς στά δικά του.

Φοροῦσε ἀκριβά ὁλοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά ἀρκετό καιρό γιά νά τά ἀγοράσει καί νά κάνει ἐντύπωση στήν παρέα. Τό παλικάρι ἔσκυψε καί ἄρχισε νά λύνει τά παπούτσια του.

Ἔβγαλε τά ἐντυπωσιακά παπούτσια καί τίς κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στή γριούλα. «Γιαγιά, βλέπω ὅτι δέν ἔχεις
παπούτσια. Ἐγώ ἔχω κι ἄλλα».

Προσεκτικά κι ἁπαλά σήκωσε τά παγωμένα πόδια καί τῆς φόρεσε πρῶτα τίς κάλτσες κι ὕστερα τά παπούτσια του. Ἡ γριούλα τόν εὐχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε τό λεωφορεῖο ἔκανε πάλι στάση. Ὁ νέος κατέβηκε καί προχώρησε ξυπόλυτος στό χιόνι. Οἱ ἐπιβάτες μαζεύτηκαν στά παράθυρα καί τόν ἔβλεπαν καθώς βάδιζε πρός τό σπίτι του.

«Ποιός εἶναι;», ρώτησε ἕνας.

«Πρέπει νά εἶναι ἅγιος», εἶπε κάποιος.

«Πρέπει νά εἶναι ἄγγελος», εἶπε ἕνας ἄλλος.

«Κοίτα! Ἔχει φωτοστέφανο στό κεφάλι!» φώναξε κάποιος.

«Εἶναι ὁ Χριστός!» εἶπε ἡ εὐσεβής κυρία.

Ἀλλά τό ἀγοράκι, πού εἶχε δείξει μέ τό δάχτυλο τή γιαγιά, εἶπε:«Ὄχι,μαμά τόν εἶδα πολύ καλά. Ἦταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».

ΠΗΓΗ

Ταξίδι στο Τόκιο

Επιβίβαση στο μετρό του Τόκιο. Στο μέλλον ίσως πυροβολούν αυτούς που περισσεύουν.
Αυτό θα πει πρόοδος.

ΠΗΓΗ

Τι να κάνουμε !

Τὰ ράφια τοῦ μεγάλου καταστήματος στὸν Πειραιὰ γέμιζαν καὶ ἄδειαζαν σχε­­δὸν κάθε μέρα. Πλησίαζαν γιο­ρ­τὲς καὶ ἡ κίνηση ἦταν κάπως πιὸ αὐξημένη.

Ὅλα τὰ προϊόντα καλοβαλμένα στὶς θέσεις τους προσελκύουν τὰ βλέμματα καὶ στοχεύουν τὰ πορτοφόλια τῶν πελατῶν. Οἱ πελάτες διαλέγουν τὰ τυποποιημένα προϊόν­τα, ποὺ συχνὰ ἔχουν καὶ προσφορές, καὶ περιμένοντας τὴ σειρά τους στὰ ταμεῖα μὲ τὰ καλάθια τους πληρώνουν καὶ φεύγουν γιὰ τὰ σπίτια τους μὲ γεμάτες σακοῦλες στὰ χέρια τους. Αὐτὴ εἶ­ναι ἡ καταναλωτικὴ ζωὴ καὶ κοινωνία τῆς ἐποχῆς μας. Κάποτε περιμένεις καὶ ὥ­­ρα πολλὴ ὥσπου νὰ βγεῖς ἀπὸ τὸ κατάστημα.

Οἱ ὑπάλληλοι τοῦ καταστήματος, εὐ­­γε­νικοὶ καὶ λιγομίλητοι, προσέχουν πῶς θὰ ἐ­ξυπηρετήσουν καλύτερα τοὺς πελάτες καὶ πῶς θὰ διατηροῦν τὴν ἠρεμία τους, γιὰ νὰ προλαβαίνονται λάθη καὶ παρεξηγήσεις.

Ἡ Νίκη, μιὰ λεπτοκαμωμένη νεαρὴ ὑ­πά­λ­ληλος, ποὺ φοροῦσε μικρὸ χρυσὸ σταυρὸ στὸ λαιμό της καὶ ἄνθιζε πάντα στὰ χείλη της ἕνα λεπτὸ χαμόγελο καὶ δὲν ἔλειπε ποτὲ ὁ καλὸς λόγος ἀπὸ τὸ στόμα της, ξεχώριζε ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Σεμνή, μετρημένη στὰ λόγια της, καλοσυνάτη καὶ εὐδιάθετη. Κι ὅμως πρόσ­φατα εἶχε χάσει ἀπὸ τὴν κακιὰ ἀρρώστια τὸν ἄντρα της καὶ μεγάλωνε τὰ δυὸ ὀρφανὰ ἀγόρια της ξενοδουλεύοντας. Στὴ δουλειά της πάντα ἦταν ὑποδειγματική. Τὸ πῆρε ἀπόφαση νὰ μὴ βάλει δεύτερο ἄντρα στὸ σπίτι της, ἀλλὰ νὰ τιμᾶ ἰσόβια τὴ μνήμη τοῦ συχωρεμένου τοῦ Παύλου.

Τὰ παιδιά της τὰ μεγάλωνε μὲ τὴ βοήθεια τῆς πιστῆς μάνας της χριστιανικὰ καὶ κάθε Κυριακή, ποὺ ἦταν κλειστὸ τὸ κατάστημα, τὰ ἔπαιρνε μαζί της στὴν ἐκκλησία.

Τὶς μέρες λοιπὸν τῶν ἑορτῶν, ποὺ τὸ κα­τάστημα εἶχε περισσότερη ἐργασία, ἡ Νίκη ἤρεμη ὅπως πάντα, ἐργαζόταν συν­εχὲς ὡράριο, διότι μὲ τὴ δουλειά της ἐξασφάλιζε τὸν ἐπιούσιο γιὰ τὰ παιδιά της, γιὰ τὴ μάνα της καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ κάλυπτε καὶ τὰ ἔξοδα γιὰ τὸ νοίκι τοῦ σπιτιοῦ τους.

Ἤθελε ὅμως, καθὼς πλησίαζαν οἱ γιορ­τὲς τῆς Χριστιανοσύνης, κάτι καλὸ νὰ κάνει κι αὐτή, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς καρδιᾶς της πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος φτωχὸς καὶ ταπεινὸς γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων μας. Τὸ ἤθελε πολύ, μὲ τὴν καρδιά της. Καὶ παρακαλοῦσε στὴν προσευχή της τὸν Θεὸ νὰ τὴ βοηθήσει νὰ κάνει μιὰ μικρὴ ἔστω πράξη ἀγάπης, γιὰ νὰ χαρεῖ ἡ ψυχή της.

Καὶ ἡ εὐκαιρία δὲν ἄργησε νὰ παρουσιαστεῖ. Ἐκεῖ ποὺ καθόταν μιὰ μέρα στὸ ταμεῖο καὶ περνοῦσαν οἱ πελάτες μὲ τὰ ψώνια τους νὰ πληρώσουν, ἦρθε καὶ στάθηκε στὴν οὐρὰ κι ἕνας γεροντάκος, ποὺ ἔσερνε ἕνα κα­ροτσάκι μὲ λίγα τρόφιμα, μερικὲς κονσέρβες κι ἕνα γκα­ζάκι. Ἀπὸ τὰ ροῦχα του φαινόταν πολὺ φτωχός. Εἶ­δε τὰ τρόφιμά του ἡ Νίκη, τὰ χτύπησε στὴ μηχανή, τοῦ ἔδωσε τὴν ἀπόδειξη καὶ τοῦ εἶπε σιγὰ στὸ αὐτί:

–Πηγαίνετε, κύριε. Κάποιος θέλει νὰ σᾶς κάνει ἕνα δῶ­­­ρο! Ὅσα ψωνίσατε εἶναι πληρωμένα!

–Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ, κυρία μου, ἀπαντᾶ ὁ φτωχὸς δακρυσμένος. Καὶ τὴ γεμίζει μὲ θερμὲς εὐχές.

Φεύγοντας ἐκεῖνος, ἡ Νίκη βγάζει ἀμέσως ἕνα πορτοφόλι ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ τσέπη της καὶ πληρώνει στὸ ταμεῖο τὰ εἴδη τοῦ γεροντάκου νιώθοντας πολλὴ χαρά.

Δυὸ πελάτες ὅμως ποὺ περίμεναν πίσω ἀπὸ τὸν γεροντάκο στὴ σειρὰ νὰ πληρώσουν καὶ εἶδαν τὴ σκηνή, ἔμειναν ἔκπληκτοι καὶ τῆς εἶπαν φιλικὰ καὶ μὲ θαυμασμό:

–Νὰ τὰ πληρώσουμε ἐμεῖς, κοπελιά!

–Ἐλᾶτε, σᾶς παρακαλῶ, μὴν καθυστεροῦμε καὶ μεγαλώνει ἡ οὐρά! Ἐγὼ τὸ ἀποφάσισα καὶ τὰ πλήρωσα γιὰ τὴν ὑγεία τῶν παιδιῶν μου! Φτωχοὶ ὑπάρχουν πολλοί. Διάθεση γιὰ βοήθεια νὰ ἔχετε. Καὶ θὰ σᾶς δώσει ὁ Θεὸς πολλὲς εὐκαιρίες! Καλὲς γιορτές!

Καὶ συνέχισε ἤρεμη καὶ εὐδιάθετη τὴ δουλειά της.

ΠΗΓΗ

Λάδι και Δάκρυ για τα παιδιά μας!

Ὅ,τι κι ἄν ἔκανε ἡ μάνα γιά τό παιδί της αὐτό πήγαινε στά χαμένα. Ὅσες προσπάθειες κι ἄν ἔκανε νά τό φέρει στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἤτανε ἄκαρπες. Ἄσπρο ἡ μάνα, μαῦρο ὁ γιός.

Κι ὅσο ἔβλεπε νά βγαίνουν ἀπ’ τά χέρια της, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, παιδιά ὑπέροχα, ἔξυπνα, χρήσιμοι ἄνθρωποι στήν κοινωνία, παιδιά περήφανα πού τήν εἴχανε δασκάλα, καί τό δικό της τό μοναδικό παιδί, πού τοῦ ἀφοσιώθηκε ὁλότελα σάν ἔμεινε χήρα, νά μήν ἀποφασίζει γιά κάτι, τῆς ἐρχότανε τρέλα.

Ἡ παρέα του ἔβαλε κατά νοῦ νά ξεθεμελιώσει καί νά ρημάξει κράτος, ἠθική, θρησκεία, πατρίδα.

Ἔλα τώρα ἐσύ μάνα, πού γαλουχήθηκες καί γαλούχησες γενεές γενεῶν μέ ὅ,τι ὡραιότερο ὑπάρχει σέ οὐρανό καί γῆ, νά συμφωνήσεις μέ τό παιδί αὐτό.

Μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες ἔλειπε ἀπό τό σπίτι, χωρίς σημάδια ζωῆς. Κι ἡ μάνα, ἄχ, αὐτή ἡ μάνα!

Ποιός θά γράψει ποτέ τούς πόνους, τούς μόχθους, τά δάκρυα αὐτῶν τῶν μανάδων, πού δέν βλέπουν καμιά προκοπή, καμιά λαχτάρα στά παιδιά τους! Οἱ ἄλλες πού δικαιώνονται, χορταίνουν τουλάχιστο μέ τούς ἐπαίνους καί τά συχαρίκια τῶν συγγενῶν.

Ἡ μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μιά ἀλλαγή. Ἡ προσευχή της, τό λιβάνι πού ἔκαιγε, τό καντηλάκι πού ἄναβε, ἦταν ὅλα, μά ὅλα γι’ αὐτό τό παιδί.

Ὅταν ἦρθε ὁ καιρός του νά πάει στρατιώτης, ἀναθάρρησε ἡ μάνα. Ἴσως ἐδῶ βρεῖ τόν ἑαυτό του, εἶπε.

Αὐτός ὅμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου καί πῆρε ἀναβολή.

Καί νά βλέπει ἡ μάνα τίς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων παιδιῶν, τά πτυχία, τίς ὑποτροφίες καί τό δικό της παιδί χαμένο στίς ἰδέες του, τίς μηδενιστικές, τίς καταστροφικές.

Κι αὐτή ἐκεῖ, καντήλι καί θυμίαμα, λάδι καί δάκρυ. Σημάδια ἔκανε τό πάτωμα.

Κάποτε παρουσιάσθηκε στό σπίτι, γιατί πῆρε τήν ἀπόφαση νά πάει στρατιώτης. «Καλό σημάδι» εἶπε μέσα της ἡ μάνα.

Πέρασε ὅλη τήν θητεία του σέ φυλάκιο τοῦ Ἕβρου. Δέν ἦρθε νά τή δεῖ οὔτε μιά φορά. Κι ἡ μάνα δέν ἄφησε τό εἰκονοστάσι χωρίς λάδι καί δάκρυ οὔτε ἕνα βράδυ.

Κάποτε ἀπολύθηκε. Μάϊο μήνα ἦρθε ἴσια στό σπίτι. Χαρούμενος, κεφάτος, σά νά μήν ἔλειψε οὔτε μιά μέρα.

Τῆς ζήτησε χρήματα νά πάει λίγες μέρες στή θάλασσα μέ κάτι φίλους. Τοῦ ἔδωσε ἀμέσως.

Ἔνιωθε νά παλεύει ἡ μάνα μέ κάποιον στῆθος μέ στῆθος. Κι’ αὐτός ὁ κάποιος δέν ἦταν τό παιδί της.

Ἦταν τό πνεῦμα τοῦ κακοῦ πού ἔπρεπε νά τό νικήσει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Πέρασαν δέκα μέρες κι ὅλη ἡ παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι.

Εἴπανε τά νέα τους, φάγανε, ἤπιανε καφέ καί τότε ὁ γιός τῆς τῆς φέρνει ἕνα δέμα.

– Μάνα, σοῦ ἔφερα ἕνα δῶρο. Εἶπα νά μήν ἔρθω μέ ἄδεια χέρια αὐτή τή φορά. Ἄνοιξέ το νά δοῦμε ἄν σοῦ ἀρέσει.

– Δῶρο ἀπό σένα, ἀγόρι μου, καί δέν θά μοῦ ἀρέσει; Καί μόνο πού μέ σκέφτηκες φτάνει.

– Ἄνοιξέ το, λοιπόν…

Ἡ μάνα παίρνει τό δέμα καί τό ἀνοίγει. Μόλις ἀντίκρισε τό δῶρο πάγωσε. Τά δάκρυά της αὐλάκωσαν τά μάγουλά της. Ἦταν ἕνα πανέμορφο καντηλάκι, σπάνιας τέχνης.

– Μάνα, σ’ ἔβλεπα πρωΐ καί βράδυ νά ἀνάβεις τό καντήλι καί ἤξερα, ἤμουνα βέβαιος πώς τό ’κανες γιά μένα.

Στή σκέψη μου, στή θύμησή μου, σ’ ἔφερνα πάντα μπροστά στό καντηλάκι.

Τίποτε δέν μοῦ ξέφευγε ἀπ’ ὅσα ἔκανες, ἀπ’ ὅσα ὑπέφερες. Κάποιο μέρος ἤθελα νἄχω σ’ αὐτή σου τή λαχτάρα. Ἄντε λοιπόν, σήκω.

Ἔλα μπράβο, βάζω τό καντηλάκι, βάζεις τό λάδι καί τό… δάκρυ!…. Μά σοῦ ’φερα ἕνα ἀκόμη ἀκόμη δῶρο. Ἄνοιξέ το!

… Πῆρε ἡ μάνα τό δεύτερο δῶρο, τό ἀνοίγει καί τί νά δεῖ! Ἕνα καντήλι!

– Κι ἄλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ἤτανε;

– Αὐτό γιά τό σαλόνι. Φωνάξαμε τόν πατέρα Γρηγόριο νά κάνει ἁγιασμό καί βρῆκε τό σαλόνι χωρίς καντήλι.

Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ὁλόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι;

Μάνες ἀγρότισσες, μάνες νησιώτισες, μάνες πολίτισες, Βορειοηπειρώτισες. Μάνες πού τά παιδιά σας γέμισαν τήν ποδιά σας μέ πτυχία, μέ διπλώματα κι ἐσεῖς οἱ ἄλλες, πού πασχίζετε μαζί μέ μένα γιά νἄβρουν τά παιδιά σας μιά θέση στόν ἥλιο…

Καί σεῖς πού πιστεύετε, καί σεῖς πού δέν πιστεύετε, πάρτε τό λάδι καί τό δάκρυ σας κι ἐλᾶτε νά ἀνάψουμε ὅλες μαζί τό καντηλάκι πού ἔφερε ὁ γιός μου.

Ἀφῆστε ὅλους αὐτούς, πού θέλουν τάχα νά προστατέψουν τά παιδιά μας ἀπό ἀρρώστιες κι ἀρχίζουν νά διαφημίζουν στήν τηλεόραση ἀνομολόγητους τρόπους, ἐλᾶτε λέω, νά γονατίσουμε καί νά ζητήσουμε ἀπ’ τόν Θεό νά σώσει τά παιδιά μας.

Λάδι καί δάκρυ χρειάζονται τά παιδιά μας. Μέ λάδι καί δάκρυ δέν χάνονται ποτέ!

Φανῆς Μήτσου Θεοδωρίδου «Ζωντανές Ἱστορίες» 

ΠΗΓΗ