Μήνυμα από το παρελθόν για το μέλλον_Χριστόδουλος

Όταν κάποιος γίνεται επικίνδυνος για τα σχέδιά τους ΔΟΛΟΦΟΝΕΊΤΑΙ!

Τι να κάνουμε !

Τὰ ράφια τοῦ μεγάλου καταστήματος στὸν Πειραιὰ γέμιζαν καὶ ἄδειαζαν σχε­­δὸν κάθε μέρα. Πλησίαζαν γιο­ρ­τὲς καὶ ἡ κίνηση ἦταν κάπως πιὸ αὐξημένη.

Ὅλα τὰ προϊόντα καλοβαλμένα στὶς θέσεις τους προσελκύουν τὰ βλέμματα καὶ στοχεύουν τὰ πορτοφόλια τῶν πελατῶν. Οἱ πελάτες διαλέγουν τὰ τυποποιημένα προϊόν­τα, ποὺ συχνὰ ἔχουν καὶ προσφορές, καὶ περιμένοντας τὴ σειρά τους στὰ ταμεῖα μὲ τὰ καλάθια τους πληρώνουν καὶ φεύγουν γιὰ τὰ σπίτια τους μὲ γεμάτες σακοῦλες στὰ χέρια τους. Αὐτὴ εἶ­ναι ἡ καταναλωτικὴ ζωὴ καὶ κοινωνία τῆς ἐποχῆς μας. Κάποτε περιμένεις καὶ ὥ­­ρα πολλὴ ὥσπου νὰ βγεῖς ἀπὸ τὸ κατάστημα.

Οἱ ὑπάλληλοι τοῦ καταστήματος, εὐ­­γε­νικοὶ καὶ λιγομίλητοι, προσέχουν πῶς θὰ ἐ­ξυπηρετήσουν καλύτερα τοὺς πελάτες καὶ πῶς θὰ διατηροῦν τὴν ἠρεμία τους, γιὰ νὰ προλαβαίνονται λάθη καὶ παρεξηγήσεις.

Ἡ Νίκη, μιὰ λεπτοκαμωμένη νεαρὴ ὑ­πά­λ­ληλος, ποὺ φοροῦσε μικρὸ χρυσὸ σταυρὸ στὸ λαιμό της καὶ ἄνθιζε πάντα στὰ χείλη της ἕνα λεπτὸ χαμόγελο καὶ δὲν ἔλειπε ποτὲ ὁ καλὸς λόγος ἀπὸ τὸ στόμα της, ξεχώριζε ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Σεμνή, μετρημένη στὰ λόγια της, καλοσυνάτη καὶ εὐδιάθετη. Κι ὅμως πρόσ­φατα εἶχε χάσει ἀπὸ τὴν κακιὰ ἀρρώστια τὸν ἄντρα της καὶ μεγάλωνε τὰ δυὸ ὀρφανὰ ἀγόρια της ξενοδουλεύοντας. Στὴ δουλειά της πάντα ἦταν ὑποδειγματική. Τὸ πῆρε ἀπόφαση νὰ μὴ βάλει δεύτερο ἄντρα στὸ σπίτι της, ἀλλὰ νὰ τιμᾶ ἰσόβια τὴ μνήμη τοῦ συχωρεμένου τοῦ Παύλου.

Τὰ παιδιά της τὰ μεγάλωνε μὲ τὴ βοήθεια τῆς πιστῆς μάνας της χριστιανικὰ καὶ κάθε Κυριακή, ποὺ ἦταν κλειστὸ τὸ κατάστημα, τὰ ἔπαιρνε μαζί της στὴν ἐκκλησία.

Τὶς μέρες λοιπὸν τῶν ἑορτῶν, ποὺ τὸ κα­τάστημα εἶχε περισσότερη ἐργασία, ἡ Νίκη ἤρεμη ὅπως πάντα, ἐργαζόταν συν­εχὲς ὡράριο, διότι μὲ τὴ δουλειά της ἐξασφάλιζε τὸν ἐπιούσιο γιὰ τὰ παιδιά της, γιὰ τὴ μάνα της καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ κάλυπτε καὶ τὰ ἔξοδα γιὰ τὸ νοίκι τοῦ σπιτιοῦ τους.

Ἤθελε ὅμως, καθὼς πλησίαζαν οἱ γιορ­τὲς τῆς Χριστιανοσύνης, κάτι καλὸ νὰ κάνει κι αὐτή, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς καρδιᾶς της πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος φτωχὸς καὶ ταπεινὸς γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων μας. Τὸ ἤθελε πολύ, μὲ τὴν καρδιά της. Καὶ παρακαλοῦσε στὴν προσευχή της τὸν Θεὸ νὰ τὴ βοηθήσει νὰ κάνει μιὰ μικρὴ ἔστω πράξη ἀγάπης, γιὰ νὰ χαρεῖ ἡ ψυχή της.

Καὶ ἡ εὐκαιρία δὲν ἄργησε νὰ παρουσιαστεῖ. Ἐκεῖ ποὺ καθόταν μιὰ μέρα στὸ ταμεῖο καὶ περνοῦσαν οἱ πελάτες μὲ τὰ ψώνια τους νὰ πληρώσουν, ἦρθε καὶ στάθηκε στὴν οὐρὰ κι ἕνας γεροντάκος, ποὺ ἔσερνε ἕνα κα­ροτσάκι μὲ λίγα τρόφιμα, μερικὲς κονσέρβες κι ἕνα γκα­ζάκι. Ἀπὸ τὰ ροῦχα του φαινόταν πολὺ φτωχός. Εἶ­δε τὰ τρόφιμά του ἡ Νίκη, τὰ χτύπησε στὴ μηχανή, τοῦ ἔδωσε τὴν ἀπόδειξη καὶ τοῦ εἶπε σιγὰ στὸ αὐτί:

–Πηγαίνετε, κύριε. Κάποιος θέλει νὰ σᾶς κάνει ἕνα δῶ­­­ρο! Ὅσα ψωνίσατε εἶναι πληρωμένα!

–Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ, κυρία μου, ἀπαντᾶ ὁ φτωχὸς δακρυσμένος. Καὶ τὴ γεμίζει μὲ θερμὲς εὐχές.

Φεύγοντας ἐκεῖνος, ἡ Νίκη βγάζει ἀμέσως ἕνα πορτοφόλι ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ τσέπη της καὶ πληρώνει στὸ ταμεῖο τὰ εἴδη τοῦ γεροντάκου νιώθοντας πολλὴ χαρά.

Δυὸ πελάτες ὅμως ποὺ περίμεναν πίσω ἀπὸ τὸν γεροντάκο στὴ σειρὰ νὰ πληρώσουν καὶ εἶδαν τὴ σκηνή, ἔμειναν ἔκπληκτοι καὶ τῆς εἶπαν φιλικὰ καὶ μὲ θαυμασμό:

–Νὰ τὰ πληρώσουμε ἐμεῖς, κοπελιά!

–Ἐλᾶτε, σᾶς παρακαλῶ, μὴν καθυστεροῦμε καὶ μεγαλώνει ἡ οὐρά! Ἐγὼ τὸ ἀποφάσισα καὶ τὰ πλήρωσα γιὰ τὴν ὑγεία τῶν παιδιῶν μου! Φτωχοὶ ὑπάρχουν πολλοί. Διάθεση γιὰ βοήθεια νὰ ἔχετε. Καὶ θὰ σᾶς δώσει ὁ Θεὸς πολλὲς εὐκαιρίες! Καλὲς γιορτές!

Καὶ συνέχισε ἤρεμη καὶ εὐδιάθετη τὴ δουλειά της.

ΠΗΓΗ

Ιστορίες "επανάστασης" και προδοσίας

Απολαύστε ολίγη από ιστορία ΚΚΕ εις δικαίωση του τίτλου του blog.
Η αλήθεια δεν έχει χορηγό και ουδείς δύναται να την εξαφανίσει από την ζωή μας!

Για ποιο κράτος δικαίου;;

Όταν είσαι "ανήλικος" Αφγανός, μπορείς να βιάζεις και να σκοτώνεις ελεύθερα στο Ελλαδιστάν. Σε λίγους μήνες είσαι και πάλι ελεύθερος.
Ο δράστης της Κέρκυρας, είναι τώρα δράστης στην Γερμανία και το Γερμανικό κράτος, δικαίως, μας ζητά τα ρέστα!
Όταν στην Ελλάδα μιλάμε για κράτος δικαίου, εννοούμε το δίκαιο των δολοφόνων θυτών και όχι των θυμάτων.
Ιδού η ιστορία.
Περισσότερα

Να ελπίζουμε ....

Λάδι και Δάκρυ για τα παιδιά μας!

Ὅ,τι κι ἄν ἔκανε ἡ μάνα γιά τό παιδί της αὐτό πήγαινε στά χαμένα. Ὅσες προσπάθειες κι ἄν ἔκανε νά τό φέρει στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἤτανε ἄκαρπες. Ἄσπρο ἡ μάνα, μαῦρο ὁ γιός.

Κι ὅσο ἔβλεπε νά βγαίνουν ἀπ’ τά χέρια της, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, παιδιά ὑπέροχα, ἔξυπνα, χρήσιμοι ἄνθρωποι στήν κοινωνία, παιδιά περήφανα πού τήν εἴχανε δασκάλα, καί τό δικό της τό μοναδικό παιδί, πού τοῦ ἀφοσιώθηκε ὁλότελα σάν ἔμεινε χήρα, νά μήν ἀποφασίζει γιά κάτι, τῆς ἐρχότανε τρέλα.

Ἡ παρέα του ἔβαλε κατά νοῦ νά ξεθεμελιώσει καί νά ρημάξει κράτος, ἠθική, θρησκεία, πατρίδα.

Ἔλα τώρα ἐσύ μάνα, πού γαλουχήθηκες καί γαλούχησες γενεές γενεῶν μέ ὅ,τι ὡραιότερο ὑπάρχει σέ οὐρανό καί γῆ, νά συμφωνήσεις μέ τό παιδί αὐτό.

Μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες ἔλειπε ἀπό τό σπίτι, χωρίς σημάδια ζωῆς. Κι ἡ μάνα, ἄχ, αὐτή ἡ μάνα!

Ποιός θά γράψει ποτέ τούς πόνους, τούς μόχθους, τά δάκρυα αὐτῶν τῶν μανάδων, πού δέν βλέπουν καμιά προκοπή, καμιά λαχτάρα στά παιδιά τους! Οἱ ἄλλες πού δικαιώνονται, χορταίνουν τουλάχιστο μέ τούς ἐπαίνους καί τά συχαρίκια τῶν συγγενῶν.

Ἡ μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μιά ἀλλαγή. Ἡ προσευχή της, τό λιβάνι πού ἔκαιγε, τό καντηλάκι πού ἄναβε, ἦταν ὅλα, μά ὅλα γι’ αὐτό τό παιδί.

Ὅταν ἦρθε ὁ καιρός του νά πάει στρατιώτης, ἀναθάρρησε ἡ μάνα. Ἴσως ἐδῶ βρεῖ τόν ἑαυτό του, εἶπε.

Αὐτός ὅμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου καί πῆρε ἀναβολή.

Καί νά βλέπει ἡ μάνα τίς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων παιδιῶν, τά πτυχία, τίς ὑποτροφίες καί τό δικό της παιδί χαμένο στίς ἰδέες του, τίς μηδενιστικές, τίς καταστροφικές.

Κι αὐτή ἐκεῖ, καντήλι καί θυμίαμα, λάδι καί δάκρυ. Σημάδια ἔκανε τό πάτωμα.

Κάποτε παρουσιάσθηκε στό σπίτι, γιατί πῆρε τήν ἀπόφαση νά πάει στρατιώτης. «Καλό σημάδι» εἶπε μέσα της ἡ μάνα.

Πέρασε ὅλη τήν θητεία του σέ φυλάκιο τοῦ Ἕβρου. Δέν ἦρθε νά τή δεῖ οὔτε μιά φορά. Κι ἡ μάνα δέν ἄφησε τό εἰκονοστάσι χωρίς λάδι καί δάκρυ οὔτε ἕνα βράδυ.

Κάποτε ἀπολύθηκε. Μάϊο μήνα ἦρθε ἴσια στό σπίτι. Χαρούμενος, κεφάτος, σά νά μήν ἔλειψε οὔτε μιά μέρα.

Τῆς ζήτησε χρήματα νά πάει λίγες μέρες στή θάλασσα μέ κάτι φίλους. Τοῦ ἔδωσε ἀμέσως.

Ἔνιωθε νά παλεύει ἡ μάνα μέ κάποιον στῆθος μέ στῆθος. Κι’ αὐτός ὁ κάποιος δέν ἦταν τό παιδί της.

Ἦταν τό πνεῦμα τοῦ κακοῦ πού ἔπρεπε νά τό νικήσει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Πέρασαν δέκα μέρες κι ὅλη ἡ παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι.

Εἴπανε τά νέα τους, φάγανε, ἤπιανε καφέ καί τότε ὁ γιός τῆς τῆς φέρνει ἕνα δέμα.

– Μάνα, σοῦ ἔφερα ἕνα δῶρο. Εἶπα νά μήν ἔρθω μέ ἄδεια χέρια αὐτή τή φορά. Ἄνοιξέ το νά δοῦμε ἄν σοῦ ἀρέσει.

– Δῶρο ἀπό σένα, ἀγόρι μου, καί δέν θά μοῦ ἀρέσει; Καί μόνο πού μέ σκέφτηκες φτάνει.

– Ἄνοιξέ το, λοιπόν…

Ἡ μάνα παίρνει τό δέμα καί τό ἀνοίγει. Μόλις ἀντίκρισε τό δῶρο πάγωσε. Τά δάκρυά της αὐλάκωσαν τά μάγουλά της. Ἦταν ἕνα πανέμορφο καντηλάκι, σπάνιας τέχνης.

– Μάνα, σ’ ἔβλεπα πρωΐ καί βράδυ νά ἀνάβεις τό καντήλι καί ἤξερα, ἤμουνα βέβαιος πώς τό ’κανες γιά μένα.

Στή σκέψη μου, στή θύμησή μου, σ’ ἔφερνα πάντα μπροστά στό καντηλάκι.

Τίποτε δέν μοῦ ξέφευγε ἀπ’ ὅσα ἔκανες, ἀπ’ ὅσα ὑπέφερες. Κάποιο μέρος ἤθελα νἄχω σ’ αὐτή σου τή λαχτάρα. Ἄντε λοιπόν, σήκω.

Ἔλα μπράβο, βάζω τό καντηλάκι, βάζεις τό λάδι καί τό… δάκρυ!…. Μά σοῦ ’φερα ἕνα ἀκόμη ἀκόμη δῶρο. Ἄνοιξέ το!

… Πῆρε ἡ μάνα τό δεύτερο δῶρο, τό ἀνοίγει καί τί νά δεῖ! Ἕνα καντήλι!

– Κι ἄλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ἤτανε;

– Αὐτό γιά τό σαλόνι. Φωνάξαμε τόν πατέρα Γρηγόριο νά κάνει ἁγιασμό καί βρῆκε τό σαλόνι χωρίς καντήλι.

Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ὁλόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι;

Μάνες ἀγρότισσες, μάνες νησιώτισες, μάνες πολίτισες, Βορειοηπειρώτισες. Μάνες πού τά παιδιά σας γέμισαν τήν ποδιά σας μέ πτυχία, μέ διπλώματα κι ἐσεῖς οἱ ἄλλες, πού πασχίζετε μαζί μέ μένα γιά νἄβρουν τά παιδιά σας μιά θέση στόν ἥλιο…

Καί σεῖς πού πιστεύετε, καί σεῖς πού δέν πιστεύετε, πάρτε τό λάδι καί τό δάκρυ σας κι ἐλᾶτε νά ἀνάψουμε ὅλες μαζί τό καντηλάκι πού ἔφερε ὁ γιός μου.

Ἀφῆστε ὅλους αὐτούς, πού θέλουν τάχα νά προστατέψουν τά παιδιά μας ἀπό ἀρρώστιες κι ἀρχίζουν νά διαφημίζουν στήν τηλεόραση ἀνομολόγητους τρόπους, ἐλᾶτε λέω, νά γονατίσουμε καί νά ζητήσουμε ἀπ’ τόν Θεό νά σώσει τά παιδιά μας.

Λάδι καί δάκρυ χρειάζονται τά παιδιά μας. Μέ λάδι καί δάκρυ δέν χάνονται ποτέ!

Φανῆς Μήτσου Θεοδωρίδου «Ζωντανές Ἱστορίες» 

ΠΗΓΗ