Αντίχριστοι και μισέλληνες κυβερνούν την χώρα!

  Οι πραιτοριανοί στους δρόμους. Έργο τους είναι:

 Να κάθονται σαν κότες να τους δέρνουν οι τσιγγάνοι, να τους δέρνουν οι μουσουλμάνοι, να τους δέρνουν οι αναρχικοί, να τους δέρνουν οι κουκουέδες και αυτοί να κυνηγούν τους Έλληνες Χριστιανούς.

 Επιτέλους τώρα καταξιώνονται, βρήκαν και κάποιους να κυνηγήσουν. Βαρέθηκαν πια, όλο ξύλο να τρώνε. 

 Τώρα ανακάλυψαν τον μεγάλο εχθρό. Είναι οι Χριστιανοί. Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία.

 Με αφορμή τον κοροϊδοϊό τους, κλείνοντας και τα ξενοδοχεία έλυσαν ταυτόχρονα δύο προβλήματα. Το οικονομικό των ξενοδόχων και την στέγαση του νέου στρατού κατοχής των μουσουλμάνων. Ιδού τι πρότεινε ο πρακτορίσκος τους.
  Το χειρότερο ήλθε. Στην ακριτική Χίο που ζουν την φρίκη του ισλαμικού στρατού, ο εχθρός της εσωτερικής δύναμης κατοχής είναι η γυναίκα που προσπάθησε να μπει στην εκκλησία.
  Είναι τόσο "άνδρες" που τέσσερις συνέλαβαν μια γυναίκα.
 Είναι αυτοί που προετοιμάζουν με κάθε τρόπο την ισλαμική κατοχή. 
  Είναι αυτοί που τρέφουν απίστευτο μίσος στον Χριστό και την Ελλάδα.
  Είναι αυτοί που δίνουν τις εντολές στα τσιράκια τους! 
  Ναι είναι ΚΑΙ οι τριακόσιοι της "Ελληνικής" βουλής!
  (Γιατί αν είχαν τσίπα ελάχιστοι από αυτούς, θα είχαν τουλάχιστον παραιτηθεί).
  Είναι ο αντίποδας των άλλων τριακοσίων του Λεωνίδα. Είναι οι τριακόσιοι Εφιάλτες.   
  Για αυτούς δεν υπάρχει ιός στα σουπερ μάρκετ, στις τράπεζες, στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που δουλεύουν κανονικά (σε αντίθεση με τις μικρές που τις έκλεισαν), δεν υπάρχει στους τσιγγάνους, δεν υπάρχει στους εποίκους μουσουλμάνους (που κυκλοφορούν ελεύθεροι).
  Ο ιός μεταδίδεται μόνο από τις καμπάνες των εκκλησιών και τους Χριστιανούς.
  Αποκαλύφτηκαν πλέον και στον τελευταίο - ακόμα - ζωντανό Έλληνα!
Εδώ Χίος - δείτε τους εφιάλτες!
  
  Δεν θα μιλήσω για την "ηγεσία" της εκκλησίας. Αυτή δεν υπάρχει. Βρίσκεται στο Α΄ Νεκροταφεία θαμμένη στον τάφο του Μακαριστού Χριστόδουλου, όπως είπε και ο φίλος 
Γ. Δημακόγιαννης - ακούστε τον.
  Και κατήγγειλε ο άξιος ιερέας πατήρ Β. Βολουδάκης.
 Το βράδυ της Ανάστασης θα βιώσουμε μετά από 2 χιλιάδες χρόνια, όπως τότε οι Μαθητές του Χριστού, και πάλι τώρα και εμείς στην κυριολεξία τον φόβο των Ιουδαίων!

Αίσχος στους "Αρχιερείς" _ Βολουδάκης

Οι Αρχιερείς και πάλι σταυρώνουν τον Χριστό _ Διονύσης Μακρής

Πνευματική Αντίσταση από την Γερόντισσα Θέκλα

  Μήνυμα από την Γερόντισσα Θέκλα

 Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την  στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του,  να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.

 Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω.   Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς  μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές .

  Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα.   Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.

  Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.

  Σ’εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.

  Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα  κ.λ.π.

  Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.

  Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.

  Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.

  Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση  της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.

  Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα.  Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.

  Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.

  Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα  με την περίπτωση.

  Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νούς μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».

Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.

  Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.

  Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης,  προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί  με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.

  Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής, υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φώς της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

 «ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!»

 Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη

Ελάχιστες εν Χριστώ,

Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές

 Ἱερά Μονή Παναγίας Παρηγορήτισσας (Montreal)

Η ώρα του ξεσηκωμού πλησιάζει _ δεν πάει άλλο

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΙΕΡΕΑ

Κάποια στιγμή το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο μου και μία πολύ ευγενική και τρεμάμενη φωνή με ρωτάει αν είμαι εγώ και αν έχει τηλεφωνήσει σωστά.

Σας παραθέτω τον διάλογο αυτούσιο.

"Η κυρία Σιδέρη;

Η ίδια, παρακαλώ...

Κυρία Σιδέρη λέγομαι πατέρας -------------- και λειτουργώ στον Ιερό Ναό ---------------------

Χαίρομαι πολύ πάτερ, την ευλογία σας

Να σου τη δώσω παιδί μου αλλά σε παρακαλώ άκουσε με γιατί υπάρχει ένα θέμα που πρέπει να το διευθετήσω.

Ότι θέλετε πάτερ

Παιδί μου, το πρωί έλαβα ένα τηλεφώνημα και μου ζήτησαν να κοινωνήσω έναν άνθρωπο, γέροντα, ο οποίος πέθαινε. Με πήρε τηλέφωνο ο γιος του κλαίγοντας και μου είπε ότι ο πατέρας του ζήτησε να κοινωνήσει πριν κλείσει τα μάτια του και ότι δεν δεχόταν κανένας να πάει στο σπίτι τους. Του απάντησα αμέσως ότι θα πάω εγώ. Κανείς άνθρωπος που πεθαίνει δεν πρέπει να είναι μακριά από τη χάρη Του πόσο μάλλον εφόσον το έχει ζητήσει. Και πήγα παιδί μου και στο δρόμο με σταμάτησαν οι --------------------------- και με τράβηξαν από το ράσο και παραλίγο να μου φύγει το Άγιο δισκοπότηρο από τα χέρια και να χυθεί η Αγία Κοινωνία. Με ειρωνεύτηκαν και με λοιδόρησαν και δεν με άφηναν να μπω στην πολυκατοικία και εγώ παιδί μου, Μ. Δευτέρα σήμερα αμάρτησα πολύ. Φίλησα το πετραχήλι και το Άγιο Δισκοπότηρο και τα άφησα κάτω στο κεφαλόσκαλο μέσα στη σκόνη και μετά χτύπησα αυτόν που με εμπόδιζε, πήρα το Άγιο Δισκοπότηρο και το πετραχήλι και μπήκα μέσα στην πολυκατοικία και κοινώνησα τον γέροντα που έφυγε μόλις έλαβε την Αγία Κοινωνία λέγοντας μου ότι με περίμενε για να πεθάνει. Του έκλεισα τα μάτια παιδί μου και από εκείνη την ώρα κλαίω γιατί χτύπησα άνθρωπο. Δεν με νοιάζει ας με πάνε στον εισαγγελέα αλλά ο γιος του ανθρώπου μου είπε ότι σε ξέρει και ότι πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο γιατί μου είπε ότι χρειάζομαι δικηγόρο αλλά εγώ παιδί μου δεν έχω χρήματα, ας με κλείσουν στην φυλακή."

Όπως αντιλαμβάνεστε και του είπα ευθαρσώς ότι έκανε πολύ καλά και η Εθνική Αλληλεγγύη και παρέλαβε τον Πάτερ και του διέθεσε δικηγόρο και όποιος τολμήσει να κάνει ότι τον αγγίζει θα περάσει πάνω από το πτώμα μου.

Γιατί σε αυτή τη χώρα έχουν ξεπεραστεί τα όρια και πλέον οι λυσσαλέες διώξεις των Χριστιανών και του κλήρου, πρέπει και θα πάρουν ένα τέλος.

Υ.Γ1 Όποιος γνωρίζει τον πατέρα από το Κουκάκι που διώκεται να του δώσει το τηλέφωνο 6909733272 και θα του διαθέσουμε μία πλειάδα δικηγόρων.

Υ.Γ2 Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι στον 21ο αιώνα ο Χριστός θα ξανασταυρωνόταν.

Δίωξη των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών και μόνο Αυτών ....

 Ο Γιώργος Δημακόγιαννης απαντά στο διάγγελμα Μητσοτάκη την Μ. Δευτέρα. Είναι η τελευταία ευκαιρία του Μητσοτάκη να αποδείξει ότι δεν είναι διώκτης των Ορθοδόξων Ελλήνων!

" Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές "

Το Ευαγγέλιο της Μ. Δευτέρας (εσπέρας)