Αυτεγερσία, Θυσία, Ανάσταση. Ο δρόμος ο αρχαίος, ο Ελληνικός.

Η Αλήθεια του Εσταυρωμένου, κρατά άσβεστο το άδολο Φως το Ελληνικό
Μόνο η Ελληνική φυλή μπόρεσε να νιώσει τόσο έντονα την μυστηριακή οδό του φωτός, του μαρτυρίου και της Αναστάσεως. Ήταν η αποθέωση μίας οδού που γνώριζε καλά. Μόνον ο Χριστός μέσα στις χιλιετίες είχε μεγαλύτερο βάρος, μεγαλύτερο Χρέος από αυτό που κληροδοτεί ο Ελληνισμός στα παιδιά του: Την διαφύλαξη και την μεταλαμπάδευση του Φωτός.

Γι’ αυτό και οι Έλληνες ένιωσαν την Σταύρωση του Κυρίου ως την υπέρτατη προσφορά στο Θείο και την Ανάσταση ως απόλυτη Αλήθεια.

Ο Έλληνας μέσα στην δίνη του χρόνου, γνώρισε το μαρτύριο, την θυσία και την παλινόρθωση του γένους πολλές φορές. Η Ηρωική πορεία από την βάπτιση έως τον Σταυρό ξύπνησε την συλλογική του μνήμη. Ο Έλλην ήταν αυτός που πίστεψε βαθιά, διαφύλαξε την πίστη και την σκόρπισε στα πέρατα της οικουμένης μέσω του Θεόπνευστου Ελληνικού Ευαγγελίου, ως μία αυτονόητη συνέχεια του. Μα ολόκληρη η ύπαρξη του Έλληνα βασιζόταν στην αέναη μάχη του Φωτός ενάντια στο σκότος. Με κάθε τίμημα, οι αρετές του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης και της Ελευθερίας ζυμώνονταν με το αίμα του Γένους για να κρατηθούν ζωντανές στις επόμενες γενιές. Μόνο ένα Έθνος Θερμοπυλών θα μπορούσε να αντιληφθεί το βαθύτερο νόημα του Γολγοθά και να πιστέψει στην Ανάσταση.

Μόνο ένα Έθνος Χριστού έχει να επιδείξει Θυσία και αυταπάρνηση μέσα στους αιώνες. Από την Θυσία του Μαρμαρωμένου και το Ζάλογγο μέχρι τα οχυρά του Ρούπελ, ο Ελληνισμός τιμά Μαρτύριο, Θυσία, μα και Ανάσταση. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το ότι είμαστε όρθιοι μέσα σε αιώνες διωγμών και θυσιών; Συγκρίνετε τις εορτές μνήμης του Ελληνισμού με τις γιορτές μίσους άλλων εθνών που καμαρώνουν για τις σφαγές και τις κατακτητικές – ληστρικές τους επιδόσεις. Θα μπορούσαν ποτέ αυτοί να «πιστέψουν»; Θα μπορούσαν οι αιώνιοι σταυρωτές να μεταλαμπαδεύσουν Φως;

Όχι. Μια ζωή τους τύφλωνε, γι’ αυτό και προσπαθούσαν να το σβήσουν, να το καταπνίξουν.

Αυτή λοιπόν η ιερουργία της Μεγάλης Εβδομάδας με την κορύφωση του Θείου δράματος και την Ανάσταση τιμάται στην Ελλάδα περισσότερο από όλον τον πλανήτη ως επιστέγασμα της Ορθής Πίστης, της Ορθοδοξίας. Ο Έλληνας αντιλαμβάνεται το Θείο Πάθος ως Ηρωϊκό δρώμενο και όχι ως μοιραία κατάληξη. Ο Χριστός άλλωστε θα μπορούσε πολλάκις να αποφύγει τον δρόμο της προδοσίας και του μαρτυρίου.

Τότε όμως για ποιά Ανάσταση θα μιλούσαμε; Πως θα αφυπνίζοντο οι Έλληνες εάν δεν υπήρχε η θυσία του Λεωνίδα; Πως θα ξεσηκωνόταν ο Μοριάς εάν δεν υπήρχε το Μανιάκι;

Σε αυτό το σημείο αξίζει να ανατρέξουμε στην ομιλία του κορυφαίου Έλληνα ιεράρχη, του Μακαριστού Χριστόδουλου την Μεγάλη Παρασκευή του 1999 στην πλατεία Συντάγματος. Μία ομιλία σταθμό που όμως έχει «εξαφανιστεί».

Εκεί λοιπόν, σε ένα δρώμενο βγαλμένο από τους αιώνες, 7 επιτάφιοι συναντήθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, τις σκοτεινές εποχές της επίπλαστης μακαριότητας του χρηματιστηρίου, του σημιτισμού και της σφαγής στην Σερβία που μόλις είχε ξεκινήσει. Εκεί ο Χριστόδουλος αποκρυπτογράφησε την ψυχή και την διαχρονική ευσέβεια του Έλληνα. αφού κατακεραύνωσε τους βομβαρδισμούς στους οποίους συμμετείχε και το καθεστώς Σημίτη την ίδια στιγμή που η σιωπή εξαγοραζόταν από το εύκολο (και έωλο) κέρδος, έκανε τον παραλληλισμό: 

«Από την μία, έχουμε τον δρόμο των σταυρωτών. Τον εύκολο, τον βολικό. Από την άλλη, έχουμε την οδό του Εσταυρωμένου. Το δρόμο της Θυσίας και του Μαρτυρίου. Εμείς οι Έλληνες, δεν πρέπει να έχουμε δισταγμό σε αυτό το σταυροδρόμι. Γνωρίζουμε πολύ καλά τον δρόμο που πρέπει να επιλέξουμε. Μην διστάσετε λοιπόν ούτε στιγμή, γιατί αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Ανάσταση».

Εάν είχαμε ακούσει τότε τον Πατέρα των Ελλήνων, σήμερα καμιά κρίση δεν θα μπορούσε να μας αγγίξει, Δυστυχώς προτιμήσαμε τον δρόμο των κούφιων υποσχέσεων και της επίπλαστης ευδαιμονίας. Ας είναι τούτη η άνοιξη, ετούτο το Θείο δράμα που θα κάνουμε την σωστή επιλογή. Την επιλογή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των Αγίων του Ελληνισμού. Τα τελευταία λόγια του Αθανασίου Διάκου:

«Πατέρα παντοδύναμε, ἄκουσες τὴν εὐχὴ μού• μου φύτεψες μέσ’ στὴν καρδιὰ ἀγάπη, πίστη, ἐλπίδα, ἔδωκες μία ἀχτίδα Σου ἀθέρα στὸ σπαθί μου καὶ μοῦ’πές: Τώρα πέθανε γιὰ Μέ, γιὰ τὴν Πατρίδα.»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ Ελλάδα!

ΠΗΓΗ

Χριστός Ανέστη!

Καλή Ανάσταση Αδέλφια!

Αντίχριστοι και μισέλληνες κυβερνούν την χώρα!

  Οι πραιτοριανοί στους δρόμους. Έργο τους είναι:

 Να κάθονται σαν κότες να τους δέρνουν οι τσιγγάνοι, να τους δέρνουν οι μουσουλμάνοι, να τους δέρνουν οι αναρχικοί, να τους δέρνουν οι κουκουέδες και αυτοί να κυνηγούν τους Έλληνες Χριστιανούς.

 Επιτέλους τώρα καταξιώνονται, βρήκαν και κάποιους να κυνηγήσουν. Βαρέθηκαν πια, όλο ξύλο να τρώνε. 

 Τώρα ανακάλυψαν τον μεγάλο εχθρό. Είναι οι Χριστιανοί. Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία.

 Με αφορμή τον κοροϊδοϊό τους, κλείνοντας και τα ξενοδοχεία έλυσαν ταυτόχρονα δύο προβλήματα. Το οικονομικό των ξενοδόχων και την στέγαση του νέου στρατού κατοχής των μουσουλμάνων. Ιδού τι πρότεινε ο πρακτορίσκος τους.
  Το χειρότερο ήλθε. Στην ακριτική Χίο που ζουν την φρίκη του ισλαμικού στρατού, ο εχθρός της εσωτερικής δύναμης κατοχής είναι η γυναίκα που προσπάθησε να μπει στην εκκλησία.
  Είναι τόσο "άνδρες" που τέσσερις συνέλαβαν μια γυναίκα.
 Είναι αυτοί που προετοιμάζουν με κάθε τρόπο την ισλαμική κατοχή. 
  Είναι αυτοί που τρέφουν απίστευτο μίσος στον Χριστό και την Ελλάδα.
  Είναι αυτοί που δίνουν τις εντολές στα τσιράκια τους! 
  Ναι είναι ΚΑΙ οι τριακόσιοι της "Ελληνικής" βουλής!
  (Γιατί αν είχαν τσίπα ελάχιστοι από αυτούς, θα είχαν τουλάχιστον παραιτηθεί).
  Είναι ο αντίποδας των άλλων τριακοσίων του Λεωνίδα. Είναι οι τριακόσιοι Εφιάλτες.   
  Για αυτούς δεν υπάρχει ιός στα σουπερ μάρκετ, στις τράπεζες, στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που δουλεύουν κανονικά (σε αντίθεση με τις μικρές που τις έκλεισαν), δεν υπάρχει στους τσιγγάνους, δεν υπάρχει στους εποίκους μουσουλμάνους (που κυκλοφορούν ελεύθεροι).
  Ο ιός μεταδίδεται μόνο από τις καμπάνες των εκκλησιών και τους Χριστιανούς.
  Αποκαλύφτηκαν πλέον και στον τελευταίο - ακόμα - ζωντανό Έλληνα!
Εδώ Χίος - δείτε τους εφιάλτες!
  
  Δεν θα μιλήσω για την "ηγεσία" της εκκλησίας. Αυτή δεν υπάρχει. Βρίσκεται στο Α΄ Νεκροταφεία θαμμένη στον τάφο του Μακαριστού Χριστόδουλου, όπως είπε και ο φίλος 
Γ. Δημακόγιαννης - ακούστε τον.
  Και κατήγγειλε ο άξιος ιερέας πατήρ Β. Βολουδάκης.
 Το βράδυ της Ανάστασης θα βιώσουμε μετά από 2 χιλιάδες χρόνια, όπως τότε οι Μαθητές του Χριστού, και πάλι τώρα και εμείς στην κυριολεξία τον φόβο των Ιουδαίων!

Αίσχος στους "Αρχιερείς" _ Βολουδάκης

Οι Αρχιερείς και πάλι σταυρώνουν τον Χριστό _ Διονύσης Μακρής

Πνευματική Αντίσταση από την Γερόντισσα Θέκλα

  Μήνυμα από την Γερόντισσα Θέκλα

 Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την  στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του,  να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.

 Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω.   Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς  μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές .

  Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα.   Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.

  Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.

  Σ’εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.

  Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα  κ.λ.π.

  Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.

  Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.

  Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.

  Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση  της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.

  Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα.  Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.

  Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.

  Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα  με την περίπτωση.

  Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νούς μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».

Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.

  Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.

  Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης,  προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί  με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.

  Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής, υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φώς της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

 «ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!»

 Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη

Ελάχιστες εν Χριστώ,

Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές

 Ἱερά Μονή Παναγίας Παρηγορήτισσας (Montreal)